Achtbaan
Het is ondertussen een half jaar geleden sinds ik geland ben in Japan, en er is zo ontzettend veel gebeurd in die tijd. Als ik achterom kijk en de lange weg die ik al afgelegd heb zie, ben ik best trots op wat ik allemaal al gedaan en bereikt heb. Natuurlijk had ik meer kunnen doen, maargoed achteraf is makkelijk lullen natuurlijk. Ook heb ik geleerd hoe ik bepaalde dingen zou moeten doen. Gelukkig heb ik nog de andere helft van deze reis om alles goed te doen*! (Al zal ik achteraf ongetwijfeld terugkijken en denken “had ik maar X” of “ik had Y moeten doen”. That’s life.)
Het is al weer even geleden sinds mijn vorige post, maar er is vreselijk veel gebeurd. De afgelopen 2-3 weken waren weer een echte achtbaan. Ach wat zeg ik, de afgelopen 6 maanden waren een achtbaan.
Laten we eens terugkijken. Daar is een jubileum-post best geschikt voor, toch?
Ik heb keiharde jetlag meegemaakt. Geloofde eerst nooit dat het echt een ernstig ding was; ik was immers al vaker naar Japan geweest, zonder problemen.
Holy fuck zeg, wat was dat kut. Overdag doodmoe en lethargisch zijn, geen eetlust, geen motivatie, en dan ‘s nachts niet kunnen slapen. Wat een hel.Niet heel noemingswaardig misschien, maar dit is slechts de tweede keer dat ik op mezelf woon, en de eerste keer als echte volwassene (lees: groot kind). Ik doe het naar eigen zeggen best redelijk! Moet er momenteel nog niet aan denken om weer terug te gaan onder moedersch vleugel..
Ik ben twee keer op reis geweest binnen Japan! Een keer met mijn goede vriend Carlo, en een keer in mijn eentje richting Hiroshima. Dat klinkt misschien als niet veel voor iemand die werkloos op een spaarrekening teert, maar hier zijn als toerist en hier zijn als inwoner is toch wel iets andere koek. Ik ben nog een reisje naar Hokkaido aan het plannen voor deze winter, maar verder zit ik eigenlijk wel goed, hier.
Ik ben 3 keer door vrienden bezocht! Shoutouts naar Carlo, Arian & Emma & Lilo, en Giulio en Giulia. Het was telkens erg leuk en verfrissend! (En bedankt voor de kaas en de drop)
Ik heb tevergeefs naar werk gezocht. Blijkt dat je als buitenlander in Kansai minder opties hebt, tenzij je legendarisch bent of uitstekend Japans spreekt. Dit gaf me in feite 2 paden om te volgen: 1) Vertrek naar Tokyo, waar zeker weten wel werk te vinden is als buitenlander, of 2) Blijf in Kansai, werk aan m’n Japans, en blijf proberen/zoeken.
Ik was biijjna naar Tokyo verhuist, maar door een legendarische avond besloot ik dat ik Kansai niet wil verlaten. Sindsdien ben ik elke dag (lees: de meeste dagen) bezig met mijn Japans, en houd ik de ogen open voor kansen.Ik heb vrienden gemaakt, en heb vrienden verloren. Vrienden maken is me toch vies tegengevallen! Ik ben sociaal best makkelijk, en kan het goed vinden met bijna iedereen (vind ik), maar vrienden maken na je 30e blijkt niet zo makkelijk te zijn!
De taalbarriere was een enorm probleem. Ik kon me de eerste 3-4 maanden niet comfortabel verstaanbaar maken in het Japans. Nu valt dat gelukkig heel erg mee, en als gevolg zijn de Japanners een stuk warmer en vriendelijker. Dat houdt niet tegen dat mensen aannemen dat ik geen Japans kan, en alsnog een beetje afstand houden.
Buitenlanders zijn er hier genoeg, en vrienden maken met hen is niet moeilijk. Maar er hangen een aantal problemen aan vrienden maken met buitenlanders: 1) De voertaal is Engels, dus mijn Japans wordt er niet beter van. Sterker nog, het wordt zelfs slechter omdat ik niet oefen! 2) Vaak genoeg hebben zij ook een tijdslimiet. Alle “echte” buitenlandse vrienden die ik tot nu toe gemaakt heb (een stuk of 3) zijn op den duur vertrokken, of gaan nog vertrekken. Dat is pijnlijk. 3) Naast het niet-oefenen van mijn Japans, blijf ik ook een beetje hangen in de Westerse cultuur. Ook niet uitstekend als ik meer wil integreren.
Japanners hebben hier meestal al hun eigen kringetje. Dat is waar voor mensen boven de 30 in het algemeen, dus hier ook. Er zijn gelukkig genoeg Japanners die specifiek buitenlandse vrienden willen. Het probleem is om die mensen te vinden, en dan nog te bevrienden tot na een “kennis-status”.
Voor het eerst in mijn leven heb ik de sportschool een echte kans gegeven. Ik heb stiekem altijd al een gespierde Adonis willen zijn, maar ik heb het nu toch echt geprobeerd. Ondertussen is het goed 2 maand geleden geweest sinds ik naar de gym ben geweest. Het gym-leven is niet voor mij. Teveel werk, teveel gedoe, teveel geld, te weinig ‘payoff’. Achja, ik ben allang tevreden dat ik het een keer echt geprobeerd heb.
Mijn Japans is aardig goed geworden. Zeker nog niet perfect, maar ik kan me verstaanbaar maken, en een redelijk normaal gesprek voeren met iemand. Ik krijg steeds iets meer zelfvertrouwen, al heb ik ook een beetje het gevoel alsof ik aan de rand van een mini ‘Japans-leren burnout’ hang. Het gevoel dat ik merkbaar verbeter wordt steeds moeilijker te voelen, en de woordjes en grammatica oefeningen beginnen vervelend te worden. Verergerd door mijn weten dat ze heel belangrijk zijn! Ik heb een paar ideeen in de pijplijn om te verbeteren, maar die moeten nog even wat verder bakken.
Als ik de afgelopen 6 maanden op deze manier opsom is het net alsof er helemaal niet zoveel is gebeurd, maar dat is natuurlijk niet waar. Er is ontzettend veel gebeurd, en ik laat ook het e.e.a. aan kleine dingetjes weg.
Dat brengt ons terug in het heden. Wat heb ik de afgelopen paar weken allemaal uitgevreten?
Allereerst de kamer. Ik ben aardig gewend ondertussen. De kamer is zeker een upgrade ten opzichte van mijn vorige. De extra ruimte is stiekem toch best een zegen. Het voelt minder claustrofobisch en meer als een apartement.
Ik ben naar een halloween feestje geweest van de bordspellengroep die ik ondertussen frequent. Uiteraard in kostuum! Ik was verkleed als Son Goku van Dragonball; mijn kostuum volledig zelfgemaakt (met wat hulp van een, uh, vriend). Andrea bedankt voor het idee! Het was een soort speurtocht-wedstrijd. In teams gingen we puzzels oplossen, wiens antwoord de locatie van de volgende puzzel zou zijn. De 1e, 2e en 3e plek zouden “een prijsje” winnen. Ik had toegestemd om onderdeel te zijn van de puzzels van de andere teams, maar we (Honoka-san en ik) hadden er geen rekening mee gehouden dat dit ervoor zou zorgen dat ik minder tijd zou hebben om mijn eigen team te helpen met puzzels.. Dat was jammer.
Desondanks zijn we tweede geworden! De prijs? Een ticket voor een overnachting in een luxe resort!! Wauw! Dat tripje moet nog gepland worden, maar dat is toch een beste prijs! Het was een erg gezellige avond 😊
Zoals ik in mijn vorige post meldde, heb ik tot nu toe 3 keer een Dungeons and Dragons clubje gehost in mijn kamer. We zijn met z’n vijven, en dat pastte redelijk! Het is dus in ieder geval mogelijk!
Helaas was de DnD groep maar van korte duur. Door een, uhm, intern conflict tussen twee van de spelers is een van hen spontaan vertrokken. Helaas was hij ook de meest gemotiveerde van de 4 spelers. En voordat we nog maar een nieuwe sessie konden plannen, is een van de overige 3 spelers ook niet meer in staat om te spelen. Maar daar vertel ik jullie later iets meer over..
Maargoed, de groep die uit elkaar valt is erg jammer natuurlijk. De vraag is of ik contact kan blijven houden met de andere 2 spelers, of dat ik het vredig dood zou moeten laten bloeden. Het is een, uh, lastige situatie. Ik ben de afgelopen 6 maand wel iets harder geworden voor dit soort situaties. Zoals vermeld is vrienden/kennissen verliezen aan de orde van de dag hier (🥲).
Jammer van de tijd die ik er in heb moeten steken (ik was de Dungeon Master (denk spelleider)), maargoed.. het is niet anders. Misschien dat ik vanzelf een andere groep vind.
Ik heb een derde date gehad met een meid. Ze is half-Koreaans, half-Japans, en heeft 2 jaar in Oost Europa gewoond. Vreemde combi dus.
Ik zeg specifiek de derde date, want dat is belangrijk. Daten in Japan is iets anders dan in Nederland. Het meest noeminswaardige is dat de derde date in de meeste gevallen “make or break” is. Na deze date ga je samen even om de tafel, en bespreek je wat de plannen zijn: “wordt het wat? of niet?”.
Nou, daar was ik dus. We hebben eerlijk gepraat, en ik heb haar verteld dat ik vrijwel geen romantische gevoelens voor haar ontwikkeld had, en dat ik sterk twijfelde of het wat zou worden.
Het kutte is, de Japanners geloven (over het algemeen) dat een man en een vrouw (buiten groepsverband) geen vrienden kunnen zijn. Het is of liefde, of niks. Dit betekent dus dat ik haar waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ik zie haar echt als een vriend, maar zij wil dus geen vrienden meer zijn. Weer iemand kwijtgeraakt 🥲.
3 november heb ik een lokaal evenementje bezocht, uitgenodigd door een vriend — Denk een soort buurtfeest. Hij had allemaal buitenlanders uitgenodigd, dus het was grappig om te zien dat alle buitenlanders die op dat evenement waren bij hem hoorden. Dit was best gezellig, maar ik voelde me wel erg zelfbewust. Ik paste er duidelijk niet in (net als de andere buitenlanders). Hier een 梅酒 (‘umeshu’, pruimenlikeur) kitje gekocht uit nieuwsgierigheid. Hij zit op het moment van schrijven nog dicht, maar ik ben erg benieuwd!
Ook heb ik hier een Duitser ontmoet die me wat vertelde over zijn plan om een visum te bemachtigen. Interessant*.
Ik ben naar Kurama geweest met mijn DnD groepje, en wat van hun vrienden. We zijn een berg opgewandeld! Het was vroeg in november (de 4e), maar het was echt lekker weer. Een warme Nederlandse lente dag… in de herfst. Vreemd land. Het was erg mooi!
Ik heb een fatsoenlijke bureaustoel gekocht. Die was niet goedkoop, maar het nu al dubbel en dwars waard! Het thuis-krijgen was een gedoe, joh. Ik was te vrekkig om 2000yen (12 euro) neer te leggen om hem te laten bezorgen, dus het plan was om hem achterop mijn fiets te balanceren en zo 10 minuutjes te fietsen. Toen een oudere Japanse man me zag worstelen boodt hij aan om te helpen. Hoewel ik hier in de eerste instantie niet veel voor voelde (vreemde ouwe vent; geen zin om in zijn auto te zitten. Plus ik kon hem amper verstaan want hij sprak mompelend oude-mannetjes-Japans en heel slecht Engels), stemde ik toch toe om ‘even te wachten’. Ik overwoog om hem te smeren terwijl hij weg was, maar ik heb braaf gewacht. Hij kwam terug met een lang lint om de doos aan mijn fiets te binden! Slim! Na wat aanvoelde als een eeuwigheid was hij klaar met binden, en kon ik op weg. Het lint hield het net lang genoeg vol om bij mijn gebouw te komen. Bedankt, vreemde oude man! Erg aardig! (Helaas ben ik vergeten om een foto te maken)
Daarnaast heb ik afgelopen vrijdag (8 nov) een groepje van 5 mensen in mijn kamer gehad om Magic: the Gathering (een kaartspel) te komen spelen! We hebben gedraft.
Ik heb mijn bureau moeten leegmaken en wat meubels moeten verschuiven, maar eigenlijk was dat een peulenschil. Het was de eerste keer, om uit te proberen. Eerder deden we dit altijd in een bar in een groot hotel, maar die sluit om 22:00, en je moet een drankje kopen. Dat hoeft nu dus niet meer! Kom lekker bij mij kaarten! Gezellugg 😊
Het was een groot succes, denk ik! Erg gezellig, en ik weet zeker dat ik 8 mensen kan hosten (de aangeraden hoeveelheid voor een draft). Ik heb wat opvouwbare krukjes gekocht, anders had ik niet genoeg zitplaatsen. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer! (29 november, als het goed is)
Uiteindelijk hebben we de tafels 90 graden gedraaid en 1 lange tafel gemaakt. Was achteraf gezien veel praktischer.
Ik ben afgelopen zaterdag (de 9e) knetterhard op m’n bek gegaan 🥲. Ik had wat gedronken, en er was vlak ervoor iets goeds gebeurd, dus in een opwelling van energie en adrenaline besloot ik om een volle sprint naar huis in te zetten (lang recht stuk). Bij de kruising besloot ik om door rood te sprinten, maar om toch veilig te blijven keek ik wel naar links en rechts. Dom. Ik raakte mijn balans volledig kwijt en begon voorover te vallen. Op volle snelheid viel ik naar voren en gleed ik eventjes door over het asfalt. Ik bleef een seconde of 2 liggen voor ik opstond en rustig naar huis liep. Ongemakkelijk….
Het gevolg? Een paar flinke schrammen. Niks kapot, niks gebroken, gelukkig.
Een wijze les. Sprint niet terwijl je aangeschoten/dronken bent. En als je het dan toch doet, concentreer je dan op het rennen.
Ik heb een cake gebakken in mijn rijstkoker! Voor herhaling vatbaar. De rechter is 4 rondes in de ‘koker geweest, de linker 5 rondes. Ik denk dat een zesde ook nog wel kan. Misschien zelfs een 7e.
Hier nog wat losse plaatjes/highlights om jullie jaloers te maken 😈
Dat is mijn opsomming van het afgelopen half jaar + de afgelopen ~3 weken. Er is veel gebeurd, en er gaat nog veel meer gebeuren. Ik heb zoveel te doen en te regelen dat ik het amper bij kan houden. Hierdoor ‘bevries’ ik wel eens, waardoor ik een hele dag niks doe. Spijtig!
*De waarheid is, ik wil eigenlijk langer blijven dan alleen dit jaar. Hoe lang precies weet ik nog niet, maar als ik denk dat ik al een half jaar achter de rug heb, en “nog maar” een half jaar heb, dan word ik daar droevig van. Ik heb nog zoveel dat ik hier wil zien, doen, beleven en maken dat niet in een halfjaartje past. Er is altijd de mogelijkheid om na dit jaar nog 2x een kwartaal op een toeristenvisum te leven, al verlies ik dan de inwonerstatus. Het liefst voorkom ik dat en vind ik een manier om een “echt” visum te bemachtigen.
Het plan waar de eerder genoemde Duitser mee kwam was om een eigen bedrijf te starten. Eentje die AirBnB’s verhuurt, om specifiek te zijn. Het heeft wat voeten in de aarde, maar dit lijkt een redelijk zuiver plan te zijn met niet-al-te-veel risico’s. Geld uit de zakken van toeristen kloppen terwijl ik als enige werknemer van mijn bedrijf mijn eigen werkvisum sponsor. Hier ga ik zeer binnenkort eens wat onderzoek naar doen.
We gaan kijken hoe het loopt, maar ik heb een doel voor ogen. Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan.
Tot de volgende keer!
