Stroomversnelling
Hoi
Daar ben ik weer.
Het is alweer meer dan twee weken geleden sinds mijn vorige post. Ik merk dat de tijd voor mijn gevoel steeds sneller gaat. Misschien komt dat doordat ik deze dagen drukker ben dan eerst. Hoe dan ook, er is weer het e.e.a. gebeurd! Genoeg te vertellen, en gelukkig geen drama dit keer.
Ik ben eindelijk bij een ‘maid cafe’ geweest!
Voor de lezers die geen idee hebben wat dit is een korte uitleg: maid cafe’s zijn een van de dingen waar Japan berucht om is. Het zijn cafe’s waar de bediening uitsluitend uit jonge meisjes bestaat in dienstmeisjes-jurkjes, het decor is extreem roze en schattig, het eten en drinken is er (relatief) duur en, natuurlijk, schattig, en er wordt gezongen en gedanst en schattig gedaan (door de bediening). Nou klinkt dat waarschijnlijk extreem slecht, en dat is het ergens ook wel. Maarja, da’s de cultuur he? De Japanners zijn helemaal ondersteboven van schattige dingen, en maid cafe’s zijn daardoor ook best populair.
Er zijn natuurlijk regels dat je geen foto’s mag maken van de bediening (zonder daarvoor te betalen natuurlijk 🙄) en dat je ze niet mag aanraken. Verder zijn er suffe regels zoals “in plaats van すみません (‘sumimasen’, pardon) om de aandacht van de bediening te trekken moet je にゃにゃ (‘nya nya’, miauw miauw) zeggen” enzo.
Ik ben tot nu toe nog niet bij een maid cafe geweest. De extreme over-the-top schattigheid, de ongemakkelijke atmosfeer voor ons westerners, mijn enigszins matige Japans zijn allemaal redenen waarom ik het vermeden heb. Ik wilde niet overkomen als een “Westerse toerist die even komt gluren”. Nee, de reden waarom ik gegaan ben is vanwege een uitnodiging van een Japanse vrouw, Haruka-san.
Ik heb haar ontmoet tijdens een badmintonsessie en het klikte best goed. Tijdens de metrorit terug naar huis kwamen we op de een of andere manier uit op maid cafe’s, en dat ik stiekem eigenlijk best nieuwsgierig was, waarna ze aanbood om met me te gaan! Top, doen we! Alleen was me veel te ongemakkelijk geweest, met andere mannen waarschijnlijk ook, maar met een Japanse vrouw zou ik een soort van ‘ongemakkelijkheids-amulet’ hebben. idk, misschien denk ik er teveel over na.
Nou, het was 15 november dan eindelijk zo ver. Voor iets minder dan 3000yen (ongeveer 20 euro) kocht ik een parfait-course. Een drankje, een parfair (ijs), een dieren-oor-hoofdband (ik had konijnenoren, en Haruka-san panda-oren), en een foto met een bedieningsmeisje naar keuze. Het was.. niet slecht! Maar ik kon de gedachte dat het allemaal maar gewoon business was niet goed van me afschudden. Meermaals zijn we aangeboden om zang-en-dansnummertjes van de bediening te kopen, maar dat was me toch echt te ongemakkelijk 😂. Een interessante ervaring! De meisjes waren oprecht heel lief en aardig (ik weiger te geloven dat het onderdeel van de act was). Ik kan best zien waarom dit zo populair is in Japan, maar niet iets wat ik maandelijks ga doen, ofzo.
Haruka-san is inmiddels ook een taal-partner van me. Elke maandag spreken we elkaar online. Zelfde deal, halve tijd Engels, halve tijd Japans.
Diezelfde avond ben ik met mensen die ik ken van de bordspellen-meetup waar ik regelmatig heenga naar een お好み焼き (‘okonomiyaki’, een soort hartige Japanse pannenkoek) restaurant geweest. Dit was echt een topplek! Prachtig decor, en het coole was dat je in feite ingedrienten kocht en daarmee zelf de pannenkoek mocht maken. Achteraf ben ik met een deel van het groepje (mensen die ik die avond pas ontmoet had) nog naar een interessant gebouw geweest. Het was een groot appartementencomplex dat volgend jaar gesloopt gaat worden, maar waar tot die tijd elke kamer op de begane vloer omgetoverd was tot een bar. Hier hebben we nog een drankje gedaan in een bar met een soort van.. seriemoordenaar-thema ofzo. Beetje vreemd. De drankjes waren ook vreemd. Heel vreemd.
Ik had oprecht bijna spijt dat ik dit besteld had.. 😂😭
De volgende week werd ik weer uitgenodigd door dezelfde mensen als voor dat etentje. Dit keer om een wandeling in de bergen te gaan maken! Gretig stemde ik toe om dit te doen. Ik zeg al meerdere posts dat ik behoefte heb aan een stabiele vriendengroep, en dit lijkt toch zeker zo eentje te zijn. Daarnaast wilde ik dolgraag nog de 紅葉 (‘kouyou’, herfstkleuren) zien, en het was toen piekseizoen. Buitenkansje dus!
We waren met z’n vijven, waarvan ik er 3 ondertussen redelijk goed kende. Aren, een Australier, Yuki, Aren’s Japanse vriendin, en Kou, met wie ik reeds wekelijks spreek. Daarnaast was er Shingo, een vriend van Yuki. Het was erg gezellig, en ik heb duidelijk gemaakt dat ik altijd te porren ben voor allerlei activiteiten ✌️. Dit clubje heeft echt potentie om een stabiele vriendengroep te worden, en ik doe mijn best om dat een werkelijkheid te maken.
De wandeling was leuk! Niet al te moeilijk, maar dat is niet erg. De herfstkleuren waren echt prachtig..
Achteraf hebben we bij een zee-voedsel restaurant gegeten, waarvoor we ook Honoka-san hadden uitgenodigd. Daar was wat…. bijzonder eten, wat blijkbaar volkomen normaal is in Japan.
mmmmmmmm………. lekker……?
Afgelopen zondag (1 december) heb ik het JLPT examen gehad voor niveau N3! Precies een jaar geleden heb ik datzelfde examen voor N4 gehad in Duitsland, dus het voelde enigszins vertrouwd. Maar waar ik voor dat examen uitstekend voorbereid was, en tot in de puntjes geoefend had met mijn leraar (bedankt, Guido), was ik naar mijn gevoel voor dit examen uitermate slecht voorbereid. Oefenen en huiswerk maken is nooit mijn sterke punt geweest, en nu ik alleen ben en de halve wereld weg ben van enige stok achter de deur is het nog moeilijker geworden om huiswerk te maken. Desondanks heb ik best veel oefening gehad; ik woon immers in het land waar ze Japans spreken, en ik heb best veel interacties met mensen. Man, ik heb wekelijks 5 keer zo’n ‘taaluitwisseling’ met Japanse mensen om te oefenen, en een bona fide Japanse lerares. Het was alleen geen “examen” oefening. Ik had dus precies een jaar lang geen examens gemaakt, dus ik was een beetje nerveus.
De locatie voor de test was in een Japanse universiteit voor handel en commercie. Het was druk, maar niet gruwelijk druk. Zonder al te veel problemen vond ik mijn klaslokaal. Ik was ruim op tijd, dus geen stress wat dat betreft. De zaal liep langzaam vol, en wat opmerkelijk was: in de totaal 247 deelnemers in de zaal kon ik slechts 1 andere blanke man zien. De overige 245 waren Filipino’s, Indiers, Indo’s, Chinesen, Koreanen, en andere mensen uit Aziatische landen en omstreken. Geen enkele andere Westerse blanke te zien!
Het examen zelf ging redelijk naar verwachting. De JLPT bestaat uit 3 delen: Woordenkennis, Grammatica+Leesvaardigheid, en Luistervaardigheid, in die volgorde. Je mocht uitsluitend een potlood, gum en analoog horloge op de bureau hebben, ook naar verwachting. De telefoon moest uit. Anders werd je onmiddelijk gediskwalificeerd. Hier waren ze heel streng in, en dit werd dan ook keer op keer herhaald.De eerste toets was vrij eenvoudig. Mijn woordenschat is waarschijnlijk mijn sterkste punt in Japans. Wel baalde ik dat ik niet even een cheapo horloge had opgepikt. Er hing namelijk geen klok in de zaal, dus het was gissen hoeveel tijd ik nog had. Als de tijd op was werd dit abrupt aangekondigd, waarna je direct je potlood neer moest leggen. Niks geen waarschuwing dat er nog 5 minuten over waren ofzo. Dit zorgde voor de nodige stress tijdens de tweede test. Maargoed, leer voor de volgende keer. De woordenkennis test was in ieder geval eenvoudig.
Deels door de hoeveelheid uitleg, en het keer-op-keer herhalen van de uitleg liep de boel een beetje uit. Dit werd ingehaald op de pauzes. Die stonden gepland voor een halfuur, maar om verloren tijd in te halen werden deze ingekort!! In plaats van een halfuur pauze tussen toets 1 en toets 2 hadden we slechts een kwartier ofzo! Dat voelde erg oneerlijk.De tweede toets was aanzienlijk moeilijker dan de eerste. Ik ben niet slecht in grammatica, maar ik ben ook geen ster. Het lezen viel me tegen, ik had beter van mezelf verwacht. De onzekerheid over hoeveel tijd ik nog had maakte deze toets ook niet makkelijker. Ik kon mijn tijd niet goed indelen, omdat ik niet wist hoeveel ik nog had! Ik denk wel dat het tweede deel in ieder geval “goed genoeg” is gegaan, maar het blijft afwachten.
Wederom was er weinig tijd voor pauze. Slechts een minuut of 10 dit keer. Ik was inmiddels als zo’n 3 uur aanwezig, dus ik begon aardig moe te worden. Daarnaast was het tijd voor mijn gevreesde deel: luistervaardigheid. Verreweg mijn zwakste in Japans. Ik kan erg goed spreken, redelijk goed lezen, maar als men tegen me begint te praten kan ik het moeizaam volgen. De toets ging dan ook niet heel denderend. Hopelijk was het goed genoeg, maar dat zien we later wel.
Realistisch gezien boeit de uitslag van de toets niet zo. Het certificaat is niet veel waard, en ik ga hoe dan ook verder werken aan het volgende niveau, N2. Het zou natuurlijk fijn zijn om te halen, maar belangrijk is het niet.
Dat is het wel voor deze keer!
Het is vreemd, ik voel me ontzettend druk, maar ik heb alle tijd van de wereld. Misschien komt dat omdat ik veel aan het wachten ben op antwoord. Dan duurt alles lang.
Tot de volgende keer!
