Herstel
Vandaag stond volledig in het teken van het verslaan van de jetlag-duivel. Zoals je in mijn vorige blog post kon lezen was ik gisteren rond een uur of 5 ‘s nachts nog wakker. Nou, tegen een uur of half zes hadden mijn ge-jetlag’de hersenen zoiets van “ok, nu is het bedtijd!”, en kon ik eindelijk slapen. Ik had vanochtend de wekker op 10 uur gezet om niet te laat wakker te worden, en heb mezelf ook gedwongen om op te staan. Ondanks de ~4,5 uur slaap voelde ik me redelijk, vandaag. Nog wel misselijk, moe en meer van dat soort gevoelens, maar alsnog beter dan gisteren.
Het onderzoek naar jetlag van gisteren vertelde me dat ik zoveel mogelijk (dag)licht moet pakken als ik kan. Het plan van vandaag was om naar wat specifieke apparaten te zoeken, de mega Don Qihote te bezoeken in Shinsekai en ergens te gaan avondeten, in plaats van instant noedels op de bank te eten. Ik zou over het algemeen willen zeggen dat ik geslaagd ben in mijn missie, al heb ik nog steeds geen muis. Blijkbaar is logitech hier geen groot merk? 🤔 En horizontale scrollwieltjes heb ik ook op geen enkele muis gezien. Misschien dat ik morgen nog even verder kijk.
Dit handige kastje zorgt ervoor dat ik met een druk op dat knopje kan wisselen tussen mijn Switch (1) en de Chromecast die ik mee heb genomen (2)! Update: De Chromecast lijkt niet te willen verbinden. Iets met de wifi-instellingen waarschijnlijk. Dus dit kastje en de extra kabel doen niet zoveel..
Het was warm vandaag.. zo’n 29 graden. Al was het in de schaduw best lekker. Ik ben er vandaag achter gekomen hoe dicht mijn studio eigenlijk bij het winkel-hart van Osaka ligt: ongeveer een kwartiertje lopen! Dat is echt super dichtbij!! Nou ben ik daar al meerdere malen geweest als toerist, dus veel interesse als jaar-burger had ik niet echt in de meeste toeristenwinkeltjes.
Wat wel altijd leuk blijft is de Don Quijote (ドン・キホーテ). Denk daarbij aan een soort Action, maar dan vier keer zo groot, drie keer zo vol, en best degelijke kwaliteit op alle producten. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het! Wat een chaos in die winkel. Mijn arme hoofd kon het allemaal maar net aan. Hier heb ik een extra HDMI kabel en wat te snacken gekocht. (Niet dat ik zin heb in snacks, maar ik ben graag voorbereid).
Toen ik vanaf de Don Quijote richting huis ging werd het langzaampjesaan tijd om wat te eten op te snorren. Echt honger had ik nog steeds niet, maar ik had vandaag een goed ontbijt gehad en iets wat op lunch leek, dus een avondetentje zou mijn normale ritme goed doen, dacht ik zo. Onderweg ben ik langs meerdere restaurantjes gelopen die me wel wat leken, maar ik kon mezelf niet zover krijgen om naar binnen te gaan. Ik ben nog te bang om fouten te maken en mezelf voor schut te zetten..
Toen kwam ik langs een klein udon zaakje (dikke noedels), een goed eind weg van het centrum. Er zat maar 1 persoon te eten, en het werd beheerd door een ouder echtpaar. Ze hadden een Engelse kaart buiten hangen, dus ik kon alvast kiezen wat ik wilde. Ik denk dat ik daar buiten een goede 5 minuten moed heb staan verzamelen om naar binnen te gaan (net uit het zicht natuurlijk) en in het Japans te bestellen wat ik wilde.
Het dametje groette me vriendelijk (zoals altijd) en bracht me de Engelse kaart. Ik bedankte haar in het Japans en deed net of ik de kaart doornam (ik wist allang wat ik wilde). Toen ze even later de bestelling kwam halen bestelde ik in keurig Japans een kom udon met rundvlees en ei, waarna ik een glas (gratis!!) koud water heb gepakt.
Het eten kwam even daarna. Een flinke kom soep met daarin udon noedels, rundvlees, ei en een soort kool (denk ik), met een warme kop.. iets. Ik wist niet zeker wat het was. Iets om de noedels in te dippen? Een soort olie? Iets om te drinken? Om mezelf niet voor schut te zetten vroeg ik haar: “ano, sumimasen. kore wa nani desu ka?” (Pardon. Wat is dit?), waarop ze me vertelde dat het thee was. Ik voelde me een beetje dom dat ik dat niet geroken had, maar ben blij dat ik het gevraagd had.
Het eten was niet slecht; een beetje kaal misschien, maar wel echt heel goedkoop! 420 yen voor de hele bak. Dat is zo’n 2,50 euro! Tijdens het eten kwam het oude vrouwtje me een cadeautje brengen: een origami kraanvogeltje, of “orizuru”!. Het kletsen met dit vrouwtje voelde echt heel fijn, en vulde me met iets meer zelfvertrouwen. Ik kan mezelf dus toch wel verstaanbaar maken! En ik kan ook wel het een en ander verstaan!
Toen ik het eten op had bedankte ik haar voor het eten, waarna ze mij m’n eerste “nihongo jouzu!” gaf (“Je Japans is goed!”. Een standaard zin voor buitenlanders die ik waarschijnlijk nog veel vaker ga horen.). Ik heb het beleefd weggewuifd (zoals het hoort) voordat ik richting studio ging. Ik was zo blij dat het goed ging, ik kon wel janken. Ik ga daar zeker nog wel vaker eten!
Nu zit ik thuis, te wachten tot het later is. Ik wil wachten tot een uur of 11-12 voordat ik naar bed ga, om verder met de jetlag-duivel te vechten. Ik hoop dat het lukt!
Morgen is het zondag…. ik weet nog niet wat ik ga doen.
