Vertrek.
Op 15 mei 2024 was het dan eindelijk zo ver. Mijn vertrek uit Nederland om een jaar lang in het verre oosten rond te gaan slenteren: Japan! Ik schrijf dit stukje op 17 mei, 2 twee dagen na mijn vertrek, en 1 dag na mijn aankomst. Degenen onder de lezers die een beetje kunnen rekenen zullen zich snel realizeren dat dat betekend dat ik een hele dag onderweg geweest ben, en dat klopt!
Ik stond die dag om 6 uur ‘s ochtends naast mijn bed. Het plan was om om 8 uur te vertrekken richting Schiphol (bedankt pap en mam voor het brengen ❤️), maar mijn kussen en wat ander spul moest de koffer nog in, en daar nam ik graag ruim tijd voor. Het bleek geen slechte keus te zijn, omdat mijn grootste koffer te zwaar bleek te zijn. Het overpakken (en dingen achterlaten 🥲) nam dusdanig veel tijd in beslag dat we rond iets over 8 van huize Zweers wegreden.
De reis verliep redelijk voorspoedig (op een enkele file na), en voor ik het wist waren we bij Schiphol! Waarschijnlijk heb ik een klein hazenslaapje in de auto gedaan. Als ik had geweten dat dat uurtje slaap de laatste zou zijn die ik de komende 20 uur zou krijgen, dan had ik er misschien meer van genoten..
Eenmaal op Schiphol aangekomen was het tijd om mijn koffers bij de check-in in te leveren en de boarding pass op te halen, zoals gebruikelijk. Dit begon goed, tot de dame achter de balie ineens zei dat er iets niet klopte met mijn visum en iemand moest bellen! Mijn hart stond stil terwijl ze zonder iets te zeggen dingen aan het intypen was, terwijl ik me al mentaal aan het voorbereiden was op een of andere grote teleurstelling. Dit kwam allemaal ten einde toen ze de telefoon ophing en me vertelde dat alles in orde was! Ze had de gegevens van mijn visum nog een keer vanaf het begin ingevuld, en dit keer ging het goed. Een typfout dus, waarschijnlijk.
Hierna heb ik met mijn twee lieve ouders nog een laatste kop Nederlandse koffie gehad (met een broodje). Ik heb ze allebei een dikke knuffel gegeven bij de checkpoint, voordat ik ze achter heb moeten laten in ons kikkerlandje om in mijn uppie naar een ver, vreemd land te gaan.
De security check verliep grotendeels zonder problemen, behalve dat ze mijn tas er wel even uitgevist hadden. Ze wilden even weten wat voor apparaat ik voorin had zitten. Het bleek slechts de oplader van mijn laptop te zijn. Zucht.
Het boarden verliep gelukkig WEL zonder problemen, op een vertraging van 20 minuten na. Mijn stoel stond in de middelste rij, aan het linkergangpad. Rechts van me zat een Chinees echtpaar van middelbare leeftijd, waarvan de (brede) man vrijwel direct onze gedeelde armleuning volledig in beslag nam. Een kleine ergernis. De gedachte om op te staan en het vliegtuig uit te lopen ging nog door mijn hoofd — Nu kon het nog.. Maar ik ben blijven zitten, met het feit dat ik dit nu in mijn studiootje in Osaka zit uit te typen als gevolg!
De vlucht zelf verliep voorspoedig. Ik heb een film gekeken, wat zitten lezen, en wat geprobeerd te slapen (wat niet echt wilde lukken, dus noem het maar ‘rusten’). Mede-oorzaak hiervan is de eerder-genoemde Chinees. Mijn ruimte om comfortabel te liggen was flink ingedamd door het gangpad aan mijn linkerkant, en zijn elleboog aan de rechterkant.
Na een vlucht van 10 en een half uur landden we eindelijk in Guang Zhou, China. Bleek dat de eerdere vertraging bij het boarden flink in mijn overstaptijd had gehapt. Ik ben half-rennend door de security checks gegleden, en bereikte mijn gate enigszins bezweet nog redelijk op tijd, ondanks dat de dame bij paspoortcontrole het verkeerde gatenummer op mijn boarding pass had geschreven 🥲.
Hierna zijn we per shuttlebusje naar mijn laatste vliegtuig gebracht. Deze reis is niet erg noemingswaardig, behalve dat hij erg saai was. Ik heb wederom geprobeerd te slapen, wat wederom niet lukte (Het groen-wit gestipte slaapmasker van de Hema krijgt 1 ster van me. Waardeloos ding.). Eenmaal aangekomen op Kansai airport was ik wel aardig op, maar ik was er nog niet! Ik moest nog een residence card aanvragen, door de douane met mijn medicatie, een trein naar Osaka regelen, mijn studio vinden, en dan (mogelijk maar hopelijk niet) boodschappen doen, voordat ik op m’n bed zou kunnen ploffen om te slapen..
Daar was ik dan. Kansai, Japan! Eindelijk! 🙌
Bij de douane mijn vingerafdrukken afgegeven en foto laten maken. Blijkbaar moest ik in het vliegtuig een papiertje invullen, wat ik dus niet gedaan had, dus het moest daar nog ter plekke. Geen probleem, maar het zorgde wel voor meer vertraging. Eenmaal bij de kofferband aangekomen, bleken ze allemaal al van de band gehaald te zijn! Dat was handig, dacht ik. Kan ik mooi mijn beide koffers pakken en er vandoor gaan…… maar zo makkelijk is het nooit.
Mijn grootste koffer ontbrak. Van het twintigtal koffers ofzo dat er nog stond, was er slechts eentje van mij. De moed zonk me in de schoenen. Waarom heb ik altijd gezeik met mijn koffers? 😭
Het meisje dat me hielp sprak gelukkig aardig goed Engels, en mijn Japans was ondertussen goed genoeg dat ik mijn Engelse zinnen af en toe kon aanvullen met wat ophelderend Japans. Gedurende een kleine drie kwartier ofzo heb ik daar meerdere formulieren ingevuld, dingen afgesproken, driedubbel zeker weten wat ik precies moest doen, om vervolgens samen met de behulpzame stewardesse richting het tweede douane checkpoint af te druipen…
Tot er een andere stewardesse met mijn koffer aan kwam hollen!! Een engeltje, zeg ik je! Een golf van opluchting ging over me heen. Bleek dat de koffer met “het volgende vliegtuig” mee was gekomen. “RUSH” stond er in grote letters op een oranje sticker. Waarom mijn koffer van alle? Omdat ik gedoemd ben altijd gezeik te hebben met mijn koffers! Stel je voor, als ik niet die fouten had gemaakt en extra papierwerk in had moeten vullen, of alles iets soepeler was gegaan, dan had ik nu met een koffer minder gezeten..
De vlucht achter de rug, nu was het tijd voor de trein naar Osaka. Gelukkig verliep dit probleemloos. Nee, echt!
Er was een soort intercity naar mijn station (de “Limited Express”), die was comfortabel en geruisloos, dus dat was fijn voor de verandering. Na een ritje van een half uur was ik op station Namba beland, en kon ik gaan zoeken naar het witte busje van mijn verhuurder, Bruce.
Wonder boven wonder vond ik hem zonder fouten te maken. Bruce is een vriendelijke doch strenge Canadees van middelbare leeftijd. Ik kon mijn koffers in het busje laden, waarna hij me naar het gebouw bracht. Op zijn kantoortje het nodige papierwerk ingevuld, en de huur van de eerste maand betaald, waarna hij me de sleutels overhandigde en me een korte rondleiding door de studio gaf (Die komt later!!). Mooi plekkie, maar wel kaal. Vooral het bed. Daar kon ik niet op slapen. Bruce vertelde me over de “Nitori” (ニトリ), die op 20 minuutjes loopafstand van het apartement lag. Daar kon ik hoeslakens, dekens etc kopen.
Dit zou de laatste stop zijn voor vandaag. Onderweg naar de Nitori heb ik nog even een hapje en wat te drinken gepakt. Probleem: Ik was bekaf en vrijwel alles in die winkel was in het Japans. Daarnaast is de Japanse bedcultuur niet helemaal hetzelfde als onze Westerse. Gevolg: Ik heb waarschijnlijk verkeerde dingen gekocht. Mijn hoeslaken voor over het matras is een soort dekbedovertrek, met een rits, het deken is te warm, en het dekbedovertrek is met een soort polyester ofzo.
Na een godsgruwelijke worsteling om mijn matras in die hoes te krijgen kon ik eindelijk slapen. Soort van..
Na een hazenslaapje van anderhalf uur ofzo werd ik wakker. Mijn gedachten een draaikolk van twijfel, angst, eenzaamheid en ongemak. Wat doe ik hier? Ik mis mijn eigen bed. Ik mis mijn vrienden en familie. Je hele leven opwortelen en 7-8 uur vooruit de tijd in reizen is ongemakkelijk, man. Ik heb denk ik een uur of vier, vijf liggen draaien, woelen, huilen en ijsberen voor ik eindelijk weer in slaap viel.
Niet zo’n leuk einde, dus. Maar het was dan ook een hele lange dag. Ongeveer 20 uur reizen en stressen in totaal.
Het is nu dag twee. Ik ben doodmoe. Waarschijnlijk door de lange dag van gisteren + jetlag. ik hoop morgen beter te pas te zijn. De rondleiding door mijn studio volgt later!
Om toch op een positieve noot te eindigen, de stad verwelkomde me met een prachtige en hele heldere regenboog!
