Koerswijziging
Na mijn vorige post vol geklaag waar ik mijn hart even kon luchten, heb ik rustig kunnen nadenken en ben ik tot een beslissing gekomen. Een voorlopige koers die ik zal volgen, tot mijn perspectief weer veranderd of er wonderbaarlijk een perfecte baan in mijn schoot valt.
In 1 zin samengevat: Ik stort me op het leren van Japans.
Daardoor vallen het zoeken naar (fulltime) werk en het werken aan persoonlijke projecten (grotendeels) in het water, maar dat is niet erg. Ik heb me gerealiseerd dat ik in Japan ben (goh). DE beste plek om Japans te leren; iets wat ik sinds ik hier ben een beetje heb laten gaan.
Daarnaast is de hoofdreden dat veel bedrijven de handen opwerpen en me niet verder willen helpen dat ik niet voldoende Japans kan. Zoals eerder gezegd heb ik onderschat hoe selectief ze zouden zijn, gezien hoeveel vraag er is naar ontwikkelaars in het Westen. In Tokyo is dit weliswaar minder, omdat er veel meer internationale bedrijven zijn, maar mede door het stappen heb ik me gerealiseerd dat Osaka echt een ontzettend toffe plek is, vol met warme en aardige mensen. Ik wil niet naar Tokyo, maar hier werk vinden is momenteel vrijwel onmogelijk door mijn Japans. Dan is de conclusie simpel, toch? Ik blijf hier, en ga mijn best doen met het leren van Japans.
(P.S: Al heb ik de kunst van het ‘alleen uitgaan’ nog niet echt onder de knie)
Ik spendeer mijn (week)dagen nu voor het grootste deel aan de studie. Ideaal doe ik de N2 taaltoets in December, maar mijn beslissing kwam een week te laat, en het is niet meer mogelijk om het niveau waar ik me voor op heb gegeven (N3) te wijzigen.
Jammer, maar dat betekent niet dat ik me niet bezig kan houden met het klaarstomen voor N2. De bedrijven hier geven niet zoveel om het certificaatje zelf, slechts de vaardigheid zelf. Als ik op N2 niveau kan communiceren, dan is dat goed genoeg.
Het blijft een moeilijk taaltje, hoor.. Volledig onintuitief voor iemand die is opgegroeid met alleen maar Westerse talen. Samen met mijn leraar, Yuka-san, ben ik wel tot een paar conclusies gekomen:
1. Ik ken echt enorm veel woorden. Ruim voldoende voor N3, misschien zelfs al wel voor N2.
2. Mede daardoor is mijn spreekvaardigheid niet slecht, al is daar nog genoeg te oefenen. (Spreken is niet belangrijk voor de toets, maar wel om hier te wonen natuurlijk)
3. Ook is mijn leesvaardigheid best goed, weer mede dankzij de hoeveelheid woorden en kanji (de tekens) die ik ken.
4. Mijn absoluut zwakste punt is luistervaardigheid.
Ik ken dan misschien wel heel veel woorden, maar eigenlijk alleen hoe ze eruit zien (ik kan ze lezen), wat ze betekenen, en hoe ze zouden moeten klinken. Maar als ze dan daadwerkelijk tegen me gesproken worden, klinken ze anders dan ik misschien verwacht. Of ik moet graven in mijn geheugen welk woord het ook alweer was. Of ik herinner het verkeerd. Of ik forceer mezelf om het te vertalen. Daarnaast heeft gesproken taal veel extra woorden die ik niet expliciet geleerd heb, praten de Osakaërs extreem snel, spreken ze met een dialect, en hebben veel woorden exact dezelfde lezing als een ander woord. Zo leerde ik bijvoorbeeld (toevallig) dat de lezing 「こうかい」 ("koukai”) 12 verschillende betekenissen heeft. 12 verschillende combinaties van kanji! De een veel meer gebruikt dan de ander, natuurlijk, maar dan nog!
Hoe dan ook. Ik moet blijven studeren, en me dus ook vooral richten op luisteren. Hiervoor heeft Yuka-san me een oefenboek geleend voor de N3 toets, waar ik dankbaar gebruik van ga maken. Ook heb ik al een dealtje gesloten met een andere vriend van me waarvan ik weet dat zij erg gemotiveerd is om Engels te leren. Twee keer per week gaan we gewoon kletsen. Op dinsdag in het Engels, op donderdag in het Japans. Zo winnen we beide, zonder een cent te verliezen. Ik ben van plan om meer van dit soort dealtjes te sluiten met mensen; ik weet 100% zeker dat er genoeg mensen zijn die dolgraag Engels willen praten met buitenlanders. Ook ben ik van plan om vaker te gaan stappen. Ik ken inmiddels een paar barren waar een drankje niet duur is, en waar men best met je wil kletsen. (Nou is bar-Japans wel echt extreem snel en moeilijk te volgen, maargoed.)
Voor woorden blijf ik bij mijn gouwe ouwe app voorlopig: Anki. De woorden die ik leer worden meer niche en steeds minder nuttig, maar het blijft belangrijk om nieuwe woorden te leren. Voor lezen heb ik nog geen concrete plannen.
Voor grammatica blijf ik ook bij mijn vertrouwde app: Bunpro. Kost me 5 euro per maand en is niet hyper-super-fantastisch, maar het is zeker niet slecht, en geschikt genoeg om me nieuwe grammaticaregels aan te leren, en bekende regels te versterken.
Wel merk ik dat ik nog altijd worstel met mijn oude aartsvijand: studeren.
Het is nooit makkelijk geweest, en het was misschien nogal naief om te denken dat ik “gewoon” full-time Japans zou kunnen gaan studeren in mijn eentje. Afgeleid worden is nog even aantrekkelijk als het altijd geweest is.
Over het algemeen sta ik dus al weer wat steviger in mijn schoenen. Ik heb mijn koers veranderd, en kijk naar de toekomst. Ik kan niet ontkennen dat de afgelopen 4 maanden een beetje als “verloren” aanvoelen, maar zo zwart-wit is het niet en dat weet ik ook wel.
Ik ben nieuwe vrienden aan het maken, en eerder-oppervlakkige relaties aan het verdiepen. Ik heb ondertussen geleerd dat Japanners absoluut wel open staan voor diepere vriendschappen met buitenlanders, maar dat het proactief van hen moet komen. Het is zelfs zo’n misconceptie dat ik overweeg om samen met Honoka-san een soort platform op te zetten om buitenlanders aan Japanners te “koppelen”. Eerst als ‘taal-partners’, 1-op-1 gesprekken om Engels en Japans uit te wisselen, en later misschien als vrienden. Dat is aan hen. Dit concept staat echter nog in de kinderschoenen. Maar vraag is er zeker! In ieder geval aan de Japanse kant, volgens Honoka.
Ook was ik afgelopen zondag bij een Magic: the Gathering evenement. Was ook dit keer weer erg leuk, ondanks dat ik 0-3 ben afgegaan 🥲 Meest opmerkelijke van dit evenement is dat ik er een Amerikaan ontmoet heb die me heeft toegevoegd aan een groep (Engels-sprekende) spelers binnen Kansai (en Tokyo)! Morgen (vrijdag, 27-09) ga ik naar een bijeenkomst (een “Gathering”.. ha-ha-ha..) om wat te spelen. Ook hebben ze me overgehaald om een competetief deck in elkaar te flansen om mee te spelen. Ik verlang al sinds ik hier ben naar een soortgelijke groep, dus dit komt echt heelll goed uit 😊
Grappig toeval: toen ik terug naar huis aan het lopen was vanaf de konbini met wat proxies*, kwam ik een gebouwgenoot tegen op de trap, de kerel die in #302 woont (ik woon in #303). Ik ga mijn appartement binnen, kijk in die groepschat waar ik aan toegevoegd was, en warrempel, iemand zegt dat hij een man met een stapel proxies onder zijn arm de trap op zag gaan, of dat een van ons was? Blijkt dat hij dus in hetzelfde gebouw als ik woont 😂 Klein wereldje!
Dit was echt fantastisch nieuws! Een mogelijke vriend/speelkameraad, zo dichtbij! Gelukje!
Helaas zei hij vervolgens dat ie volgende week ging verhuizen.. terug naar Engeland. Da’s dan weer jammer, maar toch, gigantisch toevallig haha.
(*proxies: Kaarten kopen om een competitief deck te bouwen is echt reteduur, dus men heeft er over het algemeen geen problemen mee als je gewoon plaatjes van de kaarten uitprint, uitknipt en gebruikt alsof ze de echte kaarten zijn. Zo’n nepkaart noemt men een ‘proxy’)
Nog meer positief nieuws! Het is herfst!
De afgelopen paar dagen waren heerlijk verkoelend. Eindelijk is de temperatuur onder de 30 graden gezakt. De zon is minder moordend, en is eerder onder de horizon. Het is minder vochtig en klam, en ik heb daadwerkelijk motivatie om naar buiten te gaan. Ook ga ik vanaf nu zeker meer fietsen naar plekken, in plaats van altijd met de metro.
Ik ga een oogje houden op een geschikt 紅葉狩り (“momijikari”, wandelen door een park, kijkend naar de veranderende kleuren van de bomen. Het tegenovergestelde van de kersenbloesems in de lente) moment.
Ik sta er weer redelijk positief in. Langzaam bouwen we verder aan waar we aan begonnen zijn.
