Eén Derde

Vandaag (De 16e. Geen idee waarom de datum hierboven verkeerd is) markeert de vierde maand sinds ik in Japan ben geland. Ik ben hier met het Working Holiday visum maximaal een jaar, dus dat is precies één derde van het totaal. Wat is tijd toch vreemd. Als ik het zo schrijf klinkt het echt als heel erg veel. Ik heb al 33% achter de rug. Wat is de tijd snel gegaan zeg, sjongejonge.
Aan de andere kant heb ik nog 8 maanden voor de boeg. 8 maanden! Wat een zee van tijd, zeg! In 8 maand kan heel veel gebeuren.

Ik heb de afgelopen 4 maanden niet (veel) stil gezeten. Ik heb vanalles ondernomen, vrienden gemaakt, vrienden kwijtgeraakt, heb van mijn vrije tijd genoten en heb vakantie genomen. De afgelopen maand ofzo heb ik me bezig gehouden met het zoeken van werk. En dat is een hele flinke kluif geweest. Een die ervoor zorgt dat ik me afvraag waar ik in vredesnaam mee bezig ben.

Een waarschuwing voor de lezers: Vanaf hier volgt een boel geklaag. Dit moet ik even kwijt 🥲

Degenen die me goed kennen zullen weten dat ik goudeerlijk ben, en degenen die de blog gevolgt hebben weten dat ik vrij openlijk over mijn gevoelens praat. Nou, laat me jullie vertellen dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Na de gigantische (roekeloze) sprong in het diepe dat de keuze voor deze reis naar Japan was, sta ik voor de volgende springplank. Wat wil ik? Wat ga ik doen? Wat moet ik doen? De klok tikt maar door, maar ik voel me bevroren.

Ik begin me langzaam te realiseren wat ik allemaal heb achtergelaten in Nederland, vooral mijn vrienden en familie. Ik mis jullie allemaal veel meer dan ik had verwacht toen ik vertrok, en heb over mezelf geleerd dat ik toch niet zo’n “loner” was als ik dacht.
Het plan was om vrienden te maken in Japan, maar dat blijkt vies tegen te vallen. Ook totaal tot mijn verrassing!
Roland, de Duitser die hier ook met een Working Holiday visum was, is naar Tokyo verhuist voor zijn laatste maand, en was tot nu toe de enige persoon die ik echt een “vriend” zou kunnen noemen. Ik had contact met een clubje van 3 andere mensen waarvan ik dacht dat het goede vrienden zouden kunnen worden, maar op een dag hoorde ik ineens helemaal niks meer van ze, ondanks mijn voorzichtige porren. Ze zijn compleet verdwenen. Heb ik iets verkeerds gezegd ofzo? Verder is er nog een groep die een paar keer per week bordspellen speelt. Dit is een leuk clubje, maar echt een vriendengroep kan ik ze niet noemen. De ‘eigenaar’ van dat clubje, Honoka-san, is erg aardig, behulpzaam en vriendelijk, maar ik kan het gevoel dat ze dat alleen is omdat het geld kost om te komen spelen niet van me af schudden. Het kost 500yen om 2 uur lang bordspellen te komen spelen. Dat is niet duur, maar het is ook niet lang. Heel dichtbij is het ook niet. Maar als het buiten niet zo fucking warm was zou ik het wel kunnen fietsen.

Dus om de vriendensituatie even kort samen te vatten: het voelt alsof alles wat ik geprobeerd heb op te bouwen is ingestort.

Dan een ander probleem: dating.
Ik had gedacht (lees: gehoopt) dat het anders zou zijn in Japan. Helaas blijkt dit niet het geval te zijn; dating apps zijn blijkbaar overal ter wereld simpelweg kut. Ik ben slechts bij vlagen charmant, en dan alleen in persoon. Als ik moet flirten met een wildvreemde zonder dat ze tegenover me zit ben ik even interessant als een natte theedoek. Weinig succes tot nu toe dus. En als er iets deprimerend is, dan is het wanneer de meid een geplande date afzegt, op de dag zelf. Ik geef graag het voordeel van de twijfel, maar als ze dan vanaf de volgende dag vrijwel niet meer reageert op mijn berichtjes, dan weet ik ook wel hoe laat het is. Man.
Wat me ook is opgevallen aan de vrouwen in Japan, is dat ze geen oogcontact maken op straat. Nou klinkt dat misschien niet zo raar, en dat is het op zich ook niet. Een groot cultureel verschil tussen Japan en het Westen waar ik van tevoren over gewaarschuwd was is dat de Japanners veel minder oogcontact maken, ook als ze met je aan het praten bent bijvoorbeeld. Ik probeer er altijd op te letten dat ik niet te “aggressief” iemand aanstaar als ik met ze praat, maar eerlijk gezegd valt het nog best wel mee! Ik merk eigenlijk helemaal niet veel verschil. Met één uitzondering: vrouwen in het openbaar.
Het is in Nederland heel normaal om op straat een blik te werpen op de mensen die je tegemoet komen, toch? Soms groet je iemand, of kijk je even naar ze om te bepalen waar ze heen gaan, of ben je gewoon even nieuwsgierig. De mannen hier doen dat ook, ik doe het ook, is wat mij betreft heel normaal. Nou, de vrouwen doen dat hier dus niet. Ik word echt aggressief genegeerd. Heel bizar. Ze lijken het alleen wél te doen wanneer ze samen met hun partner zijn. Dit is niet echt geklaag ofzo, maar het komt wel echt koud over 🥲

Ik ben ondertussen ongeveer een maand werk aan het zoeken in en rondom Kansai, zonder succes. Specifiek zoek ik werk in mijn vakgebied, Software Engineering. Het doel is/was om een baantje te vinden die een werkvisum voor me zou willen regelen, zodat ik hier kan blijven na mijn Working Holiday visum verloopt. Dat blijkt misschien wel onmogelijk voor me in Kansai.
Zoals overal ter wereld is er genoeg werk voor software ontwikkelaars. Ook in Japan, ook in Kansai, ook in Osaka. De grootste hindernis — eentje die ik flink onderschat heb — blijkt de taalbarriere te zijn. Er is best interesse in me, maar zodra ze merken dat mijn Japans onder JLPT (de taaltoets) level N2 is verliezen ze alle interesse. Hoe goed mijn vaardigheden ook aansluiten bij de vacature, ze zijn zo niet-flexibel over de taal dat ze het niet eens willen overwegen. Terugkijkend had ik dit kunnen verwachten. Japan is #1 in de wereld als het op risicovermijdend gedrag aankomt.
Dus ondanks dat mijn Japans niet slecht is voor een buitenlander, is het bij lange na niet goed genoeg om te overwegen voor werk in dit gebied.

Met dat alles in mijn achterhoofd opnieuw de vraag: Wat wil ik?

Wil ik in Japan blijven na mijn eerste jaar?
Ik weet het niet zeker. Het land heeft absoluut dingen die ik fantastisch vind, maar er zijn ook dingen die me tegenstaan, en dingen die ik mis uit Nederland. Het is echt een fantastisch vakantieland, maar nu ik er zo dicht op zit begin ik toch scheurtjes te zien. Als ik wel wil blijven, dan zal dat hoogst-hoogst-hoogstwaarschijnlijk niet in Osaka zijn. Ik zal dan naar Tokyo moeten verhuizen. Hier was ik eerst fel op tegen, maar die tegenzin is inmiddels flink afgezwakt; ik laat immers vrijwel niks achter in Osaka. Geen vrienden, geen baan, geen vriendin.. Dus waarom niet? (Nou, op 1 reden na, maar daar kom ik nog op terug)

Wil ik niet in Japan blijven?
Dan alsnog de vraag “wat ga ik doen deze overige 8 maanden?”. Ik kan part-time werk gaan zoeken om me bezig te houden, maar is dat wat ik wil? Niet echt.. Ga ik alsnog vrienden proberen te maken als dat betekent dat ik na 8 maand weer afscheid van ze moet nemen? Dat klinkt niet als ik waar ik naar uit wil kijken.. Welke meid wil met een kerel daten als ze van tevoren weet dat hij na 8 maand het land uit gaat en waarschijnlijk niet binnen aanzienlijke tijd terugkomt? Hmmm..
Geef ik op, dan? “Het waren een mooie 4 maanden, ik heb het geprobeerd, maar het is tijd om naar huis te gaan”? Soms denk ik dat eerlijk gezegd wel, vooral nu alles om me heen een beetje in ingezakt, maar ik denk uiteindelijk niet dat dat een heel goed idee is. Ik wil nog steeds enorm graag de Japanse herfst en winter meemaken. Als het afkoelt krijg ik vast meer motivatie om dingen te gaan doen… hoop ik.
Blijf ik teren op mijn spaarrekening? Dat is zeker een optie. Ik heb voldoende opgebouwd om er een jaartje lang op te kunnen leven. Mede door de zwakke yen is het goed te doen, maar wat is het plan dan als ik eenmaal weer thuis ben? Ik heb die rekening opgebouwd om te helpen met het kopen van een huis, maar hoe meer ik ervan uitgeef des te minder blijft er over (goh, echt??). En mocht ik het wel doen, dan weer “wat ga ik doen in die 8 maanden?”.

Alles is zo vreselijk onzeker op het moment.
Ik denk dat mijn beste optie is om de biezen te pakken en naar Tokyo te verhuizen. Vanuit daar kan ik dan wel weer verder kijken.
Ik zie er tegenop. Het heeft me genoeg moeite gekost om dit apartementje te vinden en het mijn thuis te maken. Om dat allemaal weer in te moeten pakken staat me echt vies tegen. Het nomadenbestaan is niks voor mij, blijkt. Daarnaast moet ik dan ook een verblijfplaats vinden in Tokyo. Wordt dat een sharehouse, of weer een apartement?

Erover nadenken is stressvol, en de keuze is moeilijk. In zulke gevallen begint mijn brein te haperen, haast letterlijk! Ik ben bijvoorbeeld onderzoek aan het doen naar een apartement in Tokyo, en mijn brein hapert even, en ik ben volledig kwijt waar ik mee bezig was. Motivatie weg, concentratie weg, kan in feite weer opnieuw beginnen.

“Het is zoveel makkelijker om gewoon niks te doen”

Maar ik wil niet ‘niks’ doen. Zucht. M’n hoofd werkt maar niet mee. Ik weet niet wat ik moet doen.

Om het geklaag af te sluiten heb ik nog een kakkerlakkenverhaal. Er was er namelijk weer eentje in mijn kamer. Kut.
Maar niet in mijn voorraadkast dit keer! Het afplakken heeft dus echt geholpen. Gelukkig maar.
Nee, deze kroop onder mijn bed vandaan voordat ik ging slapen. Brrrrr. Hij kroop mijn kledingkast in, tussen het kleine spleetje tussen deur en vloer. Ik kon met m’n eigen ogen zien hoe die beesten echt overal binnenkomen.
Ik zuchtte diep en toverde een glas tevoorschijn om het monster te vangen. Hoeveel ik die beesten ook haat, ik vermoord nog steeds liever geen levende beesten. Ze hebben immers ook een plekje in het ecosysteem, en die is buiten. En dus NIET in mijn kamer!
Ik deed de kledingkastdeur voorzichtig open, wetend hoe snel ze weg kunnen schieten als er plotselinge bewegingen zijn, en daar was ie wel. Centimeters weg van een spleet tussen de muur en een opslagbox. Als ik miste met het glas zou hij gegarandeerd daar tussen schieten, en dan zou ik de box moeten verschuiven enzo en ughh.
Langzaam naderde ik hem met het glas in mijn hand. Hij bewoog geen spier, maar zijn antennes bewogen constant argwanend heen en weer. Dit ging door tot ik zo dichtbij was dat ik zeker wist dat hij niet kon ontsnappen.
Ik sloeg toe! Met geweld bracht ik het glas naar beneden om de krokante makker te vangen! En dat lukte!!! …….deels.
Letterlijk. Deels. Het monster probeerde in dat ogenblik namelijk weg te schieten, maar ik was al zo dichtbij dat dat hem niet gelukt was. Zijn nek zat onder de rand van het glas, en slechts zijn hoofd was ontsnapt.

***De lezers met een gevoelige maag stel ik voor om hier te stoppen met lezen en verder naar beneden te scrollen tot NA de video. Ik moet dit trauma even kwijt zodat ik verder kan met mijn leven***

Ok?

Ok.

Het vreselijke was,, het beest ging maar niet dood.
Half doormidden gehakt bleven beide helften maar paniekerig doorspartelen. In een golf van adrenaline, walging en woede voor deze gruwelijke insecten drukte ik door op het glas, tot de twee delen volledig van elkaar loskwamen. Tot mijn stomme verbazing (en absolute walging) bleven de beide delen doorgaan. Het hoofd-deel met slechts twee poten probeerde er alsnog vandoor te gaan, maar kwam natuurlijk niet erg ver, terwijl het hoofdloze achterstel met de overige 4 poten er OOK vandoor probeerde te gaan.
Ik heb een goede 10 seconden vol verbazing, verwondering en walging zitten kijken naar dit.. wezen. Ik snapte in dit ogenblik ineens waarom men altijd zegt dat kakkerlakken een atoombom zouden kunnen overleven. Ze gaan maar niet dood. Toen ik weer bij mijn zinnen kwam besloot ik om genadig een einde te maken aan het hoofd-deel. Ik heb dan misschien wel een brandende haat voor ze, maar niemand verdient zo’n lot.
Het overige deel kronkelde nog even door, maar stopte uiteindelijk ook…. dacht ik. Toen ik met een keukenpapiertje de boel kwam opruimen, begon het onderstel weer te kronkelen! Het reageerde nog steeds op stimuli van buitenaf.

Urgh. Ik kan echt niet wachten tot de herst/winter.

De video hieronder is bewijs. Nogmaals een waarschuwing: Dit is geen leuke video. Sla hem vooral over als je geen onthoofde kakkerlak wil zien.

---

Nou is het gelukkig niet allemaal kut hier in Osaka.

Ik heb wekelijks een uur Japanse les van een leraar, Yuka-san. Niet alleen zijn de lessen ontzettend handig, zij is ook nog eens ontzettend aardig en behulpzaam. Zo aardig en behulpzaam zelfs, dat ik niet helemaal snap waarom ze zo is. Ze heeft me geholpen met mijn Japanse CV, volledig in haar eigen tijd! En morgen ga ik badmintonnen met haar en wat van haar vrienden. Ik weet niet waar dit heen gaat, maar het lijkt op vriendschap?
Als ik besluit om naar Tokyo te verhuizen zal ik Yuka-san wel achterlaten in Osaka. Dat zou jammer zijn 😟

Wederom niet zo’n stralende blog post, excuses daarvoor. Ik moest wat frustraties kwijt, en ik moet zeggen dat ik me nu wel iets beter voel nu ik dat allemaal kwijt ben. In mijn vakjargon noemen ze dat “rubber ducking”. Het idee is dat je een rubberen eendje (of iets soortgelijks) op je bureau hebt, waar je een probleem waar je niet uitkomt tegen vertelt. Vaak genoeg realiseer je je de oplossing zelf terwijl je tegen je eend aan het praten bent. Jullie zijn in dit geval mijn rubberen eend! 🦆

Er gaan hoe dan ook dingen gebeuren in de nabije toekomst. Wat die dingen precies zullen zijn weet ik nog niet, maar we gaan het zien. Ik zal jullie op de hoogte houden!

Update sinds ik dit geschreven heb:

• Ik heb Alice nog een laatste keer gezien voor ze vertrekt terug naar Canada.
  Voor context: zij was 1 van de mensen in dat vriendengroepje waar ik ineens niks meer van hoorde. Ik was stomverbaasd dat ze me nog een keer wilde zien voor ze weg ging. Was voor mij een kans om te vragen waarom ik zo lang niks van d’r gehoord had in de context van dat groepje, ondanks mijn voorzichtige aandringen. Blijkt dat het nogal ongemakkelijk geworden was tussen haar en een jongen van die groep. Ook vertelde ze me dat ze de andere jongen nog gesproken had. Volgens hem was hij het letterlijk gewoon vergeten. Dat betwijfel ik. Maargoed, beter dan niks.
  Geen kwade wil dus. Had helemaal niks met mij te maken zelfs. Ik realiseerde me die avond ook dat het waarschijnlijk nogal naief van me was om te denken dat ik 4 willekeurige personen in een hechte vriendengroep kon omtoveren.

• Dezelfde avond dat ik Alice gezien had, ben ik als gevolg van het laat-nog-in-de-stad-zijn in een bar beland. Daar ontmoette ik een excentrieke buitenlandse man met een piekfijne krulsnor en een verweerde leren hoed. Ik gaf hem een compliment over zijn snor, en zo raakten we aan de praat. Blijkt dat hij ook een programmeur was, eentje die al meer dan 30 jaar in Japan was. Hij werkte alleen, en was een bekend figuur in de stad. Hij nodigde me uit om met hem mee te gaan, een soort rondleiding door Shinsaibashi, van bar naar bar. Enkele barren waar hij zelfs de eigenaar van was!

• Ik heb hem afgelopen maandag nog een keer gezien en gesproken. Ik heb mijn CV naar hem gestuurd en hij gaat kijken of hij iets voor me kan betekenen. Mijn verwachtingen zijn niet hoog, maar hij heeft me hoe dan ook veel interessante barren laten zien. Het was erg gezellig, en ik ga zeker nog wel wat vaker stappen. Ik sta in ieder geval iets optimistischer in mijn schoenen na deze ontmoeting.