Thuis
Vandaag markeert precies 2 weken geleden dat ik landde in Japan. Ik moet toegeven dat het een ruige 2 weken waren, met veel slapeloosheid, twijfel, angst, en eenzaamheid. Het 7-uur tijdsverschil is problematischer dan gedacht. Blijkt dat een heel dagdeel opschuiven geen wonderen doet voor mijn slaappatroon of het contact met vrienden en familie. Grootste probleem is dat, zodra jullie allemaal klaar zijn met werk en thuis zijn (zegmaar een uur of 6), het bij mij 1 uur ‘s nachts is, en dus allang tijd om te gaan slapen. Daarnaast is het net jullie bedtijd wanneer ik wakker word.
En laten we de jetlag niet vergeten. Dat heeft me vooral de eerste week echt gesloopt. Ik ben er denk ik nog steeds niet helemaal vanaf, maar ik ben ondertussen aardig gewend, en kan ‘s nachts zelfs (gelukkig!) redelijk normaal slapen.
De afgelopen paar dagen heb ik meer gewinkeld voor dingetjes die ik nog miste, of die ik nog echt nodig had. Het waren een dure 2 weken, en ik heb al 1/8e uitgegeven van de grote som van yen die ik gekocht had voor deze trip 😭
Daartegenover staat wel dat de grootste uitgaven grotendeels achter de rug zijn, los van de trips en uitjes die ik nog wil maken. Er valt nog het e.e.a. te decoreren in mijn kamertje, maar het begint gelukkig redelijk als “thuis” te voelen..
Ik begin ook een beetje een routine te vormen. De dagen zijn natuurlijk stormachtig, omdat ik pas de avond vantevoren of zelfs op de ochtend zelf besluit wat ik ga doen voor die dag, maar ik heb ondertussen redelijke grip op een aantal zaken.
Ik douche altijd eerst wanneer ik opsta. Dat is sinds ik vertrokken ben niet veranderd. Dat is helemaal geen straf, want zoals eerder vermeld is de douche uitstekend 😁. Een dezer dagen ga ik een keer naar het publieke bad dat in de buurt is.
Na het douchen kleed ik me (deels) aan, en maak ik ontbijt, wat er vrijwel altijd zo uit ziet:
Toast met iets (jam, in dit geval), een banaan, ontbijtgranen, een kop instant-koffie en een flesje Yakult.
Meestal ontspan ik na mijn ontbijt nog eventjes, voordat ik de deur uit ga. Tot nu toe dus eigenlijk vooral om te gaan winkelen. Eerder liep ik overal naartoe, maar ondertussen heb ik aardig in de smiezen dat de metro ook wel erg makkelijk is. Mijn adres is ongeveer een minuut of 5-6 lopen van twee verschillende metro stations vandaan. Ideaal zeg ik je!!
Die MEGA Don Quijote waar ik eerder over vertelde is 1 metro station bij me vandaan, en met de juiste uitgang kom je vrijwel bij de voordeur boven de grond. Kost ongeveer een euro, maar scheelt me dik 20 minuten lopen (25min, minus de 5min die ik naar het station loop). Het hart van de stad, Namba, is ook 1 stop bij me vandaan, de andere kant op, maar die zie ik mezelf niet veel gebruiken, aangezien dat slechts 10-15min lopen is. Het begint ook langzaam in te zinken hoe goed de locatie waar ik zit eigenlijk is.. 🤩
Altijd bewapend met mijn trouwe rugzak sleep ik allerlei goederen naar mijn studiootje toe, soms meerdere trips per dag. De eerste keer per dag dat ik terug kom eet ik lunch thuis, meestal rond een uur of 2. Tot nu toe houd ik me vast aan wat ik ken:
Toast, ei, ham, peper, en zout. En dan x2.
Zie je dat blauwe bordje trouwens? “Kentucky Colonel Farm, 1999”, met een rand van hulstblaadjes?
Nou, dat is een beetje een maf verhaal. Japan is geen Christenlijk land, dus kerstmis staat niet prominent op het menu. De geboorte van Jezus maakt de gemiddelde Japanner geen hol uit, maar het wordt wel losjes gevierd. Mede omdat het “cool” is om Westerse dingen te doen, en deels omdat het simpelweg een kans is om geld te verdienen voor veel bedrijven. Nou heeft zich over de loop der jaren een vreemde gewoonte ontwikkeld, en dat is om met kerst bij de KFC te gaan eten! Waarom weet ik niet precies meer, maar het is nog steeds heel gewoon om met kerstmis een speciaal kerstmenu bij de dichstbijzijnde KFC te bestellen, waar je soms maanden van tevoren voor moet reserveren! 😵💫 Rare jongens, die Japanners.
Hoe dan ook, dit bordje is dus van de KFC. Hij stond al in de kast, en er staat een kerstman op met 2 kinderen. Heel maf, maar het is het enige niet-al-te-grote platte bord dat ik heb.
Na de lunch ga ik soms nog weer de deur uit om nog wat spulletjes te kopen, andere dagen blijf ik gewoon binnen en geniet ik van de nieuwe snufjes die ik gekocht heb in mijn vrije tijd. Ik heb ondertussen al 3 planten! Al maak ik me een beetje zorgen dat er niet genoeg licht in mijn kamer is. Ik heb ontdekt dat ik het stiekem best leuk vind om voor plantjes te zorgen. Jammer dus, dat er zo weinig licht in mijn kamer is..
Buiten een winkelcentrum op ~10 minuten lopen. Prachtig!
Ergens vind ik het stiekem wel jammer dat het grootste gewinkel achter de rug is. Dit betekent namelijk dat ik iets anders moet bedenken wat ik overdag wil gaan doen. Als ik meer wil doen dan “op mijn kamer zitten” moet ik dus naar buiten, en gaan communiceren met mensen 😭😭 Of dingen plannen en regelen, zoals trips 😭😭.
Achteraf toch best een beetje spijt dat ik niet doorgedrukt heb voor therapie ofzo. Faalangst is.. problematisch.
In een foto hierboven kon je zien dat ik een paar sportschoenen gekocht heb. Het plan is om een abonnement bij een gym te nemen, en hier 3 keer per week ofzo heen te gaan. Verder denk ik dat ik binnenkort maar eens ga kijken naar wat airbnbs bij Hiroshima in de buurt. Ik wil(/moet) met mijn Japans bezig, maar hoe ik dat ga doen twijfel ik nog een beetje over. Sinds ik geland ben is mijn zelfstudie flink achteruit gegaan.. Tot slot is er ook nog wel het e.e.a. te zien- en doen hier in Osaka, waar ik ook naar wil kijken.
Gelukkig komt er overmorgen een vriend van me aan waar ik de komende twee weken mooi op kan gaan leunen. Hij is veel uitgaander dan ik ben, dus ik laat me mooi meesleuren en probeer zoveel mogelijk op te pikken van hem (hij kan best goed Japans).
De gedachte dat ik hier al/slechts twee weken ben is een vreemde.. Aan de ene kant voelt het alsof ik hier al een eeuwigheid ben, en ik vastgeroest zit in een routine waar ik niet meer uit kan komen. Aan de andere kant weet ik dat 2 weken echt nog maar heel kort is (slechts 3,8% van de totale tijd!), en dat er nog zoveel tijd is om dingen te gaan doen, zien en leren.
Ik probeer om rationeel te blijven, en me niet weg te laten zakken in een dezelfde sleur waar ik thuis in zat: binnen zitten en te “bang” of “moe” zijn om naar buiten te gaan.
Osaka begint in ieder geval eindelijk een beetje als thuis te voelen, en dat is al heel geruststellend.
