(Working) Holiday 1
Zo. Ik ben terug van weggeweest (maar nog steeds weg). Vanaf zaterdag 2 juni heb ik samen met een vriend die langs is gekomen (shoutouts to Carlo) een reis door Japan gemaakt. Of in ieder geval een stukje van Japan. Het noordelijke stuk tussen Osaka en Tokyo, om precies te zijn. In deze post zal ik een reisverslagje leveren, met vooral veel fotoβs!
De precieze route zag er uit als hieronder. De blauwe lijnen zijn reislijnen (vooral treinen), en oranje plekjes zijn stops.
De reis begon al mooi.. Carlo is sluw, en had van tevoren al goedkope treinkaarten voor ons geregeld, die de hele week geldig zouden zijn. kostten ongeveer ~180 euro, wat flink zou schelen op al die treinkaartjes. het probleem ermee was dat ze alleen voor toeristen zijn. En dat ben ik dus niet.
βGeen probleem!β lachte Carlo, βZe controleren je visum status toch niet, dus als ik de tickets ophaal dan komt dat helemaal goed!β.
Dit bleek achteraf correct te zijn. Niet een keer hebben we onze paspoorten tevoorschijn hoeven te toverenβ¦.. behalve bij het ophalen van de tickets. Bleek de beveiliging iets aangescherpt te zijn. haha. oeps. Mijn ticket maar gecancelled. Geen probleem, maar dit betekende wel dat ik al mijn treinkaartjes ter plekke moest kopen. Iets duurder dan gepland, maar ach dat is vakantie altijd toch?
Met mijn vers gekochte treinkaartje in de zak stapten we in de ζ°εΉΉη· (βshinkansenβ, hogesnelheidstrein) naar onze eerste stop: Fukui!
We zijn 2 dagen en 2 nachten in Fukui gebleven. Op het station zijn we opgehaald door onze AirBnB gastheer, Tetsuro-san (βsanβ betekend in principe βmeneerβ). Een oudere meneer die volgens mij erg verlegen zat om een praatje, en dus veel met ons gekletst heeft (vooral in het Japans. Thanks voor de save, Carlo). Zijn huis was echt gigantisch, en tot de nok toe gevuld met allerleiβ¦ meuk uit allerlei andere landen over de hele wereld. Ik heb geen fotoβs gemaakt, maar geloof me dat de rondleiding heel lang duurde π₯².
Zodra we bevrijd waren van Tetsuro-sanβs woordengevangenis zijn we het bruisende Fukui ingegaan.. althans, dat was het plan. Bleek dat Fukui eigenlijk een gat was, waar niet zoveel te doen was tenzij je van rijst telen hield. Dus hebben we met een blikje STRONG ZERO in de hand maar wat rondgeslenterd, tot het tijd was om te gaan eten. Dit deden we bij een ηΌθ (βyakinikuβ, feitelijk een barbequeue-)restaurant, waar de bediening heel verbaasd was om buitenlanders te zien, en heel opgelucht dat we goed Japans konden. Het idee bij yakiniku restaurants is dat je een barbqeueutje in je tafel gebouwd hebt, en dat je vlees en/of groente van de kaart besteld om zelf te bakken. Erg lekker, en vooral ook lekkerrrr!!! (Helaas geen foto van het eten, die gewoonte had ik nog niet)
De volgende dag werden we om 6 uur βs ochtends opgeschrikt door een alarm dat afging in onze kamer, en op onze telefoons! Er kwam een aardbeving aan! Ik was op slag klaarwakker. En inderdaad, kort na de waarschuwing begon te grond - en het huis - te beven. Het duurde niet lang, een seconde of 20, en was ook niet hevig, een 5 op de schaal van Richter. Het epicenter was blijkbaar 100km verderop. Dat was even schrikken zeg!
Klaarwakker en niet-uitegeslapen heeft Tetsuro-san ons naar de ζ°ΈεΉ³ε―Ί (βEiheijiβ) gebracht, een hele grote buddhistische tempel. Dit was een prachtig complex, maar wel een beetje maf. Er liepen namelijk gewoon monniken rond, die allerlei rituelen en meditaties aan het doen waren, terwijl er dus hordes toeristen door hun tempel liepen. Het Buddhisme wil toch juist afstand doen van materialistische zaken als geld? Maarja.. zoβn groot complex onderhoudt zichzelf niet, denk ik zo π
En daarnaβ¦β¦ was er niks meer te doen. We zijn teruggegaan naar Fukui en realiseerden ons dat 2 dagen eigenlijk te lang was om in een gat als Fukui te spenderen. We zijn naar een spellenhal en een grote 2e-handswinkel gelopen, en toen dat ook klaar was hebben we door de stad slenterend met weemoed naar de bars en cafeβs die nog lang niet open waren gekeken. Uiteindelijk hebben we maar een cafeetje opgezocht dat al wel open waren om thee te lurken tot het etenstijd was. Het was een plesant cafeetje dat heel duidelijk in het huis van de eigenaar zelf was ingebouwd. Hij verkocht nog wat spulletjes ernaast, en ik heb een hele mooie zakdoek gekocht.
Het avondeten voor die dag was bij een βwestern styleβ γγ³γ«γ restaurant (βtonkatsuβ, denk gepaneerde schnitzel) Hier kregen we een gigantische berg schnitzels met rijst, sla en een soepje. Fantastisch!! Hierna zijn we heel kalmpjes teruggelopen naar het huis van onze gastheer, om de gemiste slaap van de ochtend in te halen.
De volgende dag was Tetsuro-san zo aardig om ons weer naar het station te brengen om onze reis voort te zetten, naar Kanazawa dit keer. Een veel grotere, toeristischere en interessantere stad, waar we slechts 1 dag en 1 nacht zouden zijn.. Achteraf gezien hadden we beter 2 dagen in Kanazawa kunnen zijn, maargoed.
Op weg naar onze eerste bestemming hebben we eerst geluncht. Weer tonkatsu, maar meer japanse stijl dit keer. Met een noedelsoepje! Uitstekend.
Hierna zijn we naar de ε Όε ε (βkenrokuenβ) geweest, een heel groot park. Maar voordat we hier kwamen moesten we eerst door een ander, kleiner park. Dit was duidelijk een publiek park, en bestond vooral uit gras en leegte. Het was immers een gewone dinsdagmiddag. Wel was er een grote groep scholieren, die waarschijnlijk net terug kwamen van het park waar wij heen gingen, en rustig hun lunch aan het eten waren op het korte gras.
Opmerkelijker waren de bordjes die her en der in het park stonden; βBeware of kites!β. Toen merkten we op dat er inderdaad een groep van 6 of 7 (grote!) roofvogels boven het park zweefden, naar beneden loerend. Als je denkt dat meeuwen intimiderend kunnen zijn heb je nog nooit een grote roofvogel zien snoekduiken voor het boterhammetje van een schoolmeisje! Echt heel maf.
Eenmaal bij het park aangekomen was er een kleine entree, waarna we naar binnen konden. Het park was.. mooi. Voor zoiets spreken fotoβs beter dan woorden, dus dan moet je daar straks maar naar kijken. (Ik heb lang niet genoeg fotoβs gemaakt π₯²)
Na het park zijn we Kanazawa ingegaan.
Hierna hebben we even ingecheckt bij ons hotel, voordat we wat gegeten hebben en door Kanazawa geslenterd hebben (dit is een terugkerend fenomeen). Carlo had hier (niet nuchter) een of ander roze.. ding gewonnen voor een vriendin in Osaka in 2 pogingen! Erg indrukwekkend. Helaas moesten dit nachtmerrie-ding wel de rest van de reis met ons meeslepen. De volgende dag gingen we alweer weg, terwijl er nog zoveel meer te doen was in Kanazawa..
De volgende dag gingen we naar Toyama, een niet-al-te-grote stad met niet al-te-veel-te-doen. Omdat je altijd pas kan inchecken rond een uur of 3 hebben we eerst wat door Toyama gewandeld en gelunched. De lunch did keer was een Indiase stijl curry. Japanse stijl curry is waarschijnlijk mijn favoriete eten hier in Japan, maar dit was ook erg lekker! We hebben er zelfs even voor in de rij gestaan.
We verbleven in een airbnb die we deelden met de (soort-van) eigenaar, Kyoko-san. Een actieve vrouw van ergens in de 40 die goed Engels kon en na haar werk altijd bereid was voor een praatje. We hebben in totaal 2 nachten in Toyama geslapen voordat we door gingen naar de volgende bestemming.
Toyama ligt in een grote baai, en staat bekend om haar uitstekende sushi, dus het stond al vast dat we een van de twee dagen sushi zouden eten voor avondeten. Deze grote baai heeft vanzelfsprekend ook een groot strand, en omdat Toyama onze laatste kans zou zijn om de zee nog te zien voordat we verder zouden trekken, besloten we om voor de namiddag naar het strand te gaan om de ondergaande zon te kunnen zien. Het treinstation waar we heen gingen heet ι¨ζ΄ (βAmaharashiβ, met de tekens voor βregenβ en βophelderenβ). Op een bordje was te lezen dat deze plek zijn naam had gekregen omdat legendarische Japanse generaal Yoshitsune no Minamoto hier onder een stel rotsen met zijn vazallen schuilde tot een plotse regenbui opklaarde. Het was een mooi strandje, maar wel een beetje klein. Ouderwets ook! Er was een urinoir waar je zelf de kraan open moest draaien om door te spoelen, ons onze mooie Icocaβs (denk OV chipkaart) werkte daar helemaal niet, waardoor we een briefje kregen van de stokoude stationsmedewerker om terug op Toyama hoofdstation het geld af te laten schrijven van onze Icoca.
Toen we eenmaal terug waren, was het tijd om iets te eten op te snorren. Kyoko-san had ons een goed sushi-restaurant aanbevolen, maar toen we daar aankwamen, bleek hij dicht te zijn wegens βomstandighedenβ. Balen. Terwijl we op zoek waren naar een andere plek om te eten, hebben we ons naar binnen laten praten bij een of andere vreethal door een leuk meisje. Ach, waarom niet. Hier hebben we vanalles gegeten. Een gigantische kippenpoot, βkrokettenβ, sashimi, patat, en meer, onder het genot van een biertje. Niet slecht, maar wel prijzig vergeleken met andere opties. Ach, whatever. Ik ben op vakantie.
Die avond hebben we uitgebreid met Kyoko-san zitten kletsen. Het idee was dat ze ons zou helpen met het in elkaar zetten van een plan voor de volgende dag. Op weg naar de volgende stop, Nagano, zouden we namelijk over de βTateyama Kurobe Alpine Routeβ gaan; een bergroute! Hier was een vrij strak tijdschema voor, met als meest belangrijke punt dat we de laatste bus vanuit Omachi naar Nagano NIET zouden missen. Ze maakte zich enigszins zorgen omdat het koud zou zijn in de bergen, en geen van ons een jas of zelfs maar een trui zouden hebben. Ach, dan trek ik een extra T-shirt aan π€·ββοΈ. Met het plan voor overmorgen in onze broekzak zijn we gaan slapen.
De volgende dag zijn we na de lunch (brood!!) naar Takayama gegaan (al die βyamaβs toch. Dat is ε±±, of βbergβ. Bergachtig gebied π). Hier wilde Carlo graag heen, omdat er een wijk vol sake (rijstwijn) brouwerijen is. Naar een specifieke brouwerij ook, waar hij eerder heen was geweest. Waarom?
Nou, bij deze brouwerij kan je voor 500 yen (ongeveer 3 euro) alle (26!) flessen sake die ze daar hebben 1x proeven!
En dat hebben we gedaan (niet alle 26 hoor). Pfoe. Lekker! Maar ik was wel een beetje teut achteraf. Niet slecht voor 3 euro! We hebben de brouwerij zelfs nog een pleziertje gedaan door 2 flessen sake te kopen; onze beide favorieten. Carlo had de 400-jaar-jubileum sake gekocht, en ik een zoete βnamazakeβ. Probleem: namazake is ongepasteuriseerd, en dus beperkt houdbaar buiten de koelkast. Ik kreeg hem in een speciaal koeltasje mee. Meer dingen om mee te slepen..
Het is in de Japanse cultuur heel normaal om γεη£ (βomiyageβ, of souvenirs) mee te nemen voor vrienden en familie als je terugkomt van een reis(je) (meestal eten en/of drinken), dus besloten Carlo en ik om een souvenirtje mee te nemen voor Kyoko vanuit Takayama. Dit werden uiteindelijk een pakje garnalencrackers en gedroogd vlees (jerky).
Eenmaal terug in Toyama gingen we nogmaals kijken bij het aanbevolen sushi-restaurant, maar die was nog steeds dicht.. Toen zijn me maar bij een nabijgelegen sushi-restaurant gaan eten, en de reputatie loog niet. De sushi was echt hemels, en werd recht voor onze neuzen klaargemaakt door de ε€§ε° (βtaishouβ, of eigenaar en tevens hoofdchef), een oude man die al 40 jaar sushichef in dit restaurant is. Er hing een hele huiselijke sfeer in het restaurant, en omdat we allebei Japans konden (vooral Carlo), waren de klanten en de chef bereid om een praatje met ons te maken. Het was een bijzondere avond.
Eenmaal terug bij de AirBnB nodigden we Kyoko-san uit ons nog een praatje te maken en om haar de souvenirs te overhandigen. Carlo, als de gulle geest die hij is, trok hierbij ook zijn jubileumfles uit zijn tas. Kyoko-san was wel in voor een praatje, wat uiteindelijk de rest van de avond in beslag nam. Toen de fles sake eenmaal op was bood ze ons nog wat meer biertjes aan, en ook wat, uh, snacks. Die snacks moet je in de fotoβs maar even terugzien..
Na nog een geslaagde avond was het tijd om te gaan slapen. We moesten de volgende ochtend immers vroeg op..!
