Hokkaido
Zo, dat is even geleden zeg. 1 hele maand! Da’s een nieuw record!
Het was dan ook wel een drukke periode. Ik heb gereist, en vanalles ingehaald, en had simpelweg geen tijd (of zin) om een postje uit te tikken. Maar ik ben er weer! Februari was een wervelwind van gebeurtenissen, en dat lijkt niet minder te worden in maart. Gelukkig ben ik daar ondertussen aardig gewend aan geraakt, dus geen reden voor paniek. Laten we maar beginnen waar we bij de vorige post gebleven waren: Hokkaido!
Op 4 februari ben ik in Osaka in het vliegtuig gestapt richting New Chitose luchthaven. De vlucht was vroeg in de morgen, omdat ik van plan was om Sapporo over te slaan en rechtstreeks naar Otaru te gaan; een populaire dagbestemming.
Eenmaal aangekomen op de luchthaven viel me gelijk iets op: sneeuw. Veel sneeuw. Een hoeveelheid die we in Nederland slechts een of twee keer per decennium krijgen. Ook was het koud! Heerlijk.
De treinreis naar Otaru was niet anders. Zoveel sneeuw. Bulten van wel anderhalve meter hoog, huizen met een grote witte kroon op het dak, ondergesneeuwde wegen. Ik heb de hele treinrit glimlachend naar buiten zitten kijken. Had ‘t gemist, sneeuw.
Otaru zelf was een mooi stadje. Niet enorm veel te zien, eerlijk gezegd, maar genoeg interessante winkeltjes om in en uit te banjeren. Tijdens een pauze in een sake bar nog een erg gezellig praatje gehad met de eigenaresse, al kon ik maar niet beslissen of ze zo vriendelijk was omdat ik een klant was, of omdat er misschien.. interesse was. Hoe dan ook, een reden om nog een keer terug te gaan naar Otaru!
Tegen de avond ging ik terug richting Sapporo, min of meer de hoofdstad van het eiland.
Sapporo is een grote stad, vergelijkbaar met Osaka, maar waarschijnlijk een stukje kleiner. Het heeft een metrosysteem, en er rijden trams op straat. Zoals in de rest van Japan was het openbaar vervoer uitstekend!
Desondanks besloot ik om vanaf het treinstation naar mijn hotel te lopen. Onderweg kwam ik tekens van het sneeuwfestival tegen, de hoofdreden waarom ik uberhaupt naar Hokkaido wilde. Ik heb even gespiekd, maar ik heb het gros bewaard voor de volgende dag.
Het hotel adverteerde zichzelf als een ‘capsule hotel’. Mogelijk heb je hier wel eens van gehoord, maar het idee is dat je geen kamer hebt, maar slechts een bed in een ‘capsule’. Een kamer kan heel veel van dit soort capsules hebben, waardoor veel mensen in 1 ruimte kunnen slapen. Het is (waarschijnlijk) de goedkoopste overnachting die je kan krijgen in Japan.
De twist is, ik zou het geen capsule hotel noemen. Ja, er sliepen veel mannen in dezelfde ruimte als ik (het was een mannen-only hotel), en mijn bed was technisch gezien een doos, maar ik had ook een eigen kast, bureau en stoel, allemaal in een eigen prive ‘kamertje’. Voor wat ik betaald heb was dit ontzettend luxe! Basically een eigen kamer!
En da’s nog niet eens alles. Het hotel was ook een spa, en had een grote (gedeelde) badruimte met meerdere baden, warm en koud, waar alle gasten gratis gebruik van mochten maken! Vet luxe!
Tot slot was er ook nog een restaurant/lounge ruimte, waar je voor een redelijk bedragje een maaltijd kon bestellen. Hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt op de avond dat ik aankwam, samen met de gratis drankje-vouchers die ik kreeg.
Het hotel was top! Het bed zelf wat minder. Desondanks 9/10!
De volgende dag was het tijd voor 雪祭り (‘yuki matsuri’, het sneeuwfestival)!! Ik ben vroeg opgestaan om de hele dag door Sapporo te banjeren. Op weg naar Odori park, waar alle sneeuwbeelden zouden staan, kwam ik per ongeluk de ijsbeelden expositie tegen. Dit was interessant, maar in daglicht was het niet zo indrukwekkend. (Onthoud dit voor later.)
Eenmaal aangekomen bij Odori park besloot ik eerst om de Sapporo televisietoren in te gaan. Dit is een beroemd herkenningspunt van Sapporo, en ik zou een mooi uitzicht van de stad krijgen!
Hierna heb ik alle tijd van de wereld genomen om tussen de beelden te lopen. Ik heb met pijn en moeite van elk beeld een foto genomen. Deze zal ik helemaal aan het einde van deze post allemaal uploaden als je ze allemaal wil zien.
Hierna ben ik naar deel 2 (van 3) van het sneeuwfestival gegaan, een soort activiteitencenter in een sportcentrum. Hier kon je allerlei dingen doen met sneeuw, zoals sleeen, sneeuwballen gooien, sneeuwmannen bouwen en van een grote sneeuwglijbaan afzoeshen. Het was duidelijk meer gericht op kinderen, maar gelukkig ben ik vanbinnen nog een kind, dus ik heb me uitstekend vermaakt!
Toen het donker begon te worden ben ik teruggegaan naar Sapporo. Hier heb ik nog even naar wat van de sneeuwbeelden gekeken, omdat veel van de beelden speciale verlichting hadden na 6 uur. Maar ik was moe, en besloot om de nachtelijke toer uit te stellen voor een andere dag.
De volgende dag (6 feb) had ik geen vast plannen, behalve dat ik naar de fushimi inari shrine van Sapporo wilde. Deze lag een beetje zuidelijk.
Vergeleken met de fushimi inari shrine in Kyoto, die een absolute toeristen hell is, was deze shrine kalm, klein en vredig. Het rood van de torii-poorten was in prachtig contrast met het perfecte wit van de sneeuw van de omgeving. Vergeleken met de gekte van de gelijknamige shrine in Kyoto, en de algemene drukte van een grote stad, was dit een verademing.
Ik besloot om de rest van de dag in de natuur te spenderen.
Redelijk nabij gelegen was een berg met een kabelbaan omhoog (en omlaag). Hongerig naar meer mooie uitzichten ben ik de berg opgeweest. De lucht hier was helder en koud, en het uitzicht prachtig zoals verwacht.
Na een uitstapje naar een dichtbijgelegen shrine besloot ik om naar nog een uitzichtspunt te lopen. Wat ik alleen niet had verwacht was dat het pad ernaartoe letterlijk een bergpad was. Eentje die totaal niet sneeuwvrij gemaakt was. Ik realiseerde me ongeveer halverwege de berg op dat het een ontzettend slecht idee was om een berg te beklimmen met mijn huidige uitrusting: een setje stekels voor onder mijn (hele) gladde schoenen. Meer niet.
Desondanks ben ik tegen beter weten in doorgegaan. Ik heb geen idee hoe vaak ik onderuit gegaan ben, maar ik garandeer je dat dat vrijwel elke paar meter wel gebeurde. Soms gleed ik een meter of twee naar beneden, de sneeuw knarsend onder mijn schoenstekels. Gevaarlijk.
Wel heb ik de top bereikt! Het uitzicht was cool, maar door de vele bomen niet super indrukwekkend. Wel was ik trots op mezelf dat ik het gehaald had. Het was inmiddels zo’n half 5 ofzo, dus de zon begon langzaam onder de horizon te zakken. Ik realiseerde me dat ik niet in het donker naar beneden wilde gaan, dus ik maakte haast om beneden te komen. Het pad dat ik wilde nemen zou aan de verkeerde kant van de berg uitkomen, realiseerde ik me, dus die wilde ik eigenlijk liever niet nemen. Ik besloot om hetzelfde pad terug naar beneden te nemen.
Dit was, bij gebrek aan betere woorden, HEEL gevaarlijk. Bij het omhoog klimmen verloor ik mijn grip regelmatig, waardoor ik naar beneden gleed. Bij het omlaag klimmen verloor ik mijn grip ook regelmatig, waardoor ik nog sneller naar beneden gleed, en ook vooral niet goed kon stoppen. Als ik mijn stekels in de grond zou drukken zou ik voorover vallen en zo de berg afgaan, dus dat was geen optie. Ik kon onmogelijk met mijn schoenen remmen omdat ik geen enkele grip had. Ik heb meerdere dingen geprobeerd. Laag blijven, zodat mijn zwaartepunt laag bij de grond zou zijn, letterlijk half-snowboarden, de dichtsbijzijnde boom spotten en daar naartoe proberen te rennen-glijden. Allemaal gevaarlijke opties. Uiteindelijk had ik het ritme te pakken: kleine stapjes, stekels in de sneeuw, en op rap tempo naar voren bewegen. Het voelde haast alsof ik “geen tijd had” om mijn grip te verliezen op die manier. Ik weet het ook niet.
Wat ik nu wel weet is dat deze berg-expeditie echt heel gevaarlijk was geweest. Het is serieus een klein wonder dat ik niks gebroken heb. Aan het eind heb ik mezelf beloond met een lekker ijsje in het park.
Als avondeten had ik een Hokkaido-specialiteit: soep curry!
In de avond ben ik teruggegaan naar de sneeuwbeelden om nog eens een goed kijkje te nemen met de mooie belichting. Ook wilde ik teruggaan naar de ijsbeelden van de eerste dag, maar ik kon deze maar niet terugvinden 🤨 Ik kon me niet herinneren waar ik ze gezien had, en online kon ik ook de locatie niet vinden. Erg jammer, want deze waren ongetwijfeld veel mooier ‘s nachts! Achteraf spijt dat ik niet iets harder m’n best had gedaan met zoeken.
De volgende dag had ik een bustoer gepland staan. ‘s Ochtends vroeg zouden we vertrekken, naar allerlei toeristenplekjes rijden, en dan tegen de avond terugkomen.
De precieze locatie van de bus was me niet helemaal duidelijk, dus ik ging wat eerder weg. Desondanks was ik alsnog bijna te laat omdat ik de bus niet kon vinden. Bijna! Dus ik was nog op tijd.
De bustoer was leuk, maar was ongetwijfeld nog leuker als niet alles was ondergesneeuwd en/of dichtgevroren..
Hokkaido heeft prachtige toeristenhotspots zoals: Een boom. Een andere boom. Een mysterieus blauw meer (dichtgevroren en ondergesneeuwd), een lavendel-boerderij (volledig ondergesneeuwd), een kaasfabriek, en wijngaard (ook ondergesneeuwd), en een miniscuul, pictoresk dorpje in een bos waar men ambachtsproducten maakt van hout (VOL met Chinese toeristen die alleen maar foto’s maken).
De volgende dag (8 feb) was het tijd voor de tweede reden waarom ik naar Hokkaido wilde: het Snow Miku evenement! Ik realiseerde me dit nogal laat tijdens het plannen, maar 1x per jaar is er een speciaal Hatsune Miku evenement in Hokkaido rond de tijd van het sneeuw festival. Hierom heb ik het e.e.a. moeten omboeken, maar dat is gelukt!
Ik snap dat dit hele Hatsune Miku gebeuren geen hol betekent voor het gros van de lezers, maar het is belangrijk voor mij. Om het superkort samen te vatten zodat je begrijpt wat het uberhaupt is: Hatsune Miku is een artiest. Een zanger, om precies te zijn. En ik ben een fan.
Niet de enige fan overigens. Het was er druk! Ik moest terug naar Otaru, waar ik de eerste dag ook heen was geweest, en dan in de rij om de hal binnen te komen. Ik was een halfuur eerder gekomen, maar dat had blijkbaar geen klap uitgemaakt. Het was er alsnog retedruk. Ik was niet de enige geweest die gedacht had om eerder te komen.
Het evenement zelf was leuk! Het was vooral dingen kopen. Kopen kopen kopen! En dat heb ik dan ook voldoende gedaan, haha.
In de avond was het tijd om Sapporo te vertrekken en richting Asahikawa te gaan. Dit was mijn tweede bestemming voor de reis. Ik zou hier origineel 3 nachten verblijven, maar omdat ik moest omboeken voor het Snow Miku evenement werd dit uiteindelijk maar 2 nachten. Beetje kort. Asahikawa was stil vergeleken met Sapporo. Het was geen kleine stad, maar het voelde uitgestorven. Vooral in het gebied rondom mijn hotelletje was er geen kip. Dit was lekker vredig, maar tegelijkertijd was de lucht er een beetje zwaar en deprimerend.
9 february heb ik Asahikawa verkend. Wat inhield dat ik het centrum ingegaan ben. Daar hadden ze blijkbaar ook een soort winterfestival gaande. Er stonden legio ijsbeelden tentoongesteld; blijkbaar een of andere competitie. Deze beelden waren erg indrukwekkend! Maar het waren er zoveel dat ik alleen mijn favoriet in de gallerij zal zetten. De rest zal ik net als de sneeuwbeelden aan het einde van deze post zetten, voor de nieuwsgierigen.
Ook heb ik warme sake in een igloo gedronken, en heb ik curry gehad terwijl ik met de leuke kok heb gekletst. Er waren niet veel mensen op dit ‘festival’.. Het was zeker niet uitgestorven, maar het leven lijkt me hier.. langzaam. Vredig. Deprimerend..
Later op de dag ben ik naar de Asahikawa dierentuin geweest. Deze is blijkbaar beroemd binnen Japan. Als je zegt dat je naar Asahikawa bent geweest, vragen ze altijd of je naar de dierentuin geweest bent, dus ik moest wel.
De dierentuin was.. niet slecht. Helaas had een deel van de (vooral grotere) dieren wel duidelijk signalen van stress (heen en weer lopen in ‘t hok). Hoogtepunt was wel de ‘penguin walk’, waar de penguins een stukje mochten lopen. Erg schattig!
De volgende dag was het tijd om weer op het vliegtuig te stappen!
Terwijl ik de terugreis aan het boeken was viel me op dat alle vluchten terug in Tokyo een overstap zouden hebben. Dit las ik als een kansje om ook een paar daagjes in Tokyo te blijven. Het was immers al weer een tijdje geleden dat ik in Tokyo geweest was, en ik heb daar een vriend wonen die ik dan even zou kunnen bezoeken! 2 vliegen, 1 klap!
Op de 10e vloog ik vanaf Asahikawa vliegveld richting Tokyo, waar ik tot de 12e heb rondgehangen met m’n maat. Eerlijk gezegd niet veel over te melden, maar ik heb wel een paar foto’s! Tokyo heeft toch wel een andere sfeer dan Osaka, hoor. Moeilijk uit te leggen. ‘t Is een stuk drukker ook, al viel het me dit keer mee! Waarschijnlijk omdat het hartje winter is.
De 12e ben ik teruggevlogen naar Osaka… Oost west, thuis best. Niet dat ik lang zou blijven, aangezien ik de 15e alweer zou vertrekken, naar Taiwan dit keer!
Throwback naar de thumbnail van mijn allereerste blogpost!
Deel twee, Taiwan en de rest van de maand, komt later. Voor nu heb ik wel weer even genoeg getikt. Het moet immers wel leuk blijven.
Wel nog een belangrijke mededeling, ik heb werk gevonden! Als alles goed gaat kan ik vanaf 1 april aan de slag als een Engels leraar voor basisschool kinderen! Maar ik vier nog niet al te hard zolang ik het visum nog niet in handen heb….
Zoals beloofd, hier de rest van de sneeuwbeelden in Sapporo en ijsbeelden in Asahikawa! (Niet op volgorde!)
