2 Maanden
Vandaag (gisteren, eigenlijk) is het precies 2 maanden geleden dat ik in Osaka ben gaan wonen.. echt een raar gevoel; het voelt alsof ik hier al minstens een half jaar ben, terwijl het nog niet eens de helft daarvan is! Ondanks dat het “slechts” 2 maanden is, tikt de klok alsmaar door. Hoewel de grootste uitgaven achter de rug zijn (*met een paar uitzonderingen), brand ik nog steeds rustigjesaan door mijn spaarrekening heen. Werkloos zijn is wel echt even heel erg fijn. Geen enkele zorg of verantwoordelijkheid hebben is heel erg bevrijdend, maar het kleine stemmetje achterin mijn hoofd dat klaagt over mijn spaarrekening en het verlangen naar iets rijker gevuldere dagen (basically, een baan) wordt langzaamaan steeds luider.
Het meest opmerkelijke dat me overkomen is, is waarschijnlijk het her-ontmoeten met Alice, een meisje die ik een paar weken geleden ontmoet heb op een bordspellen-meetup, waarna we met een stel wildvreemden karaoke zijn gaan zingen. Het bizarre is nu, een week later ofzo nam zij ineens contact met mij op via de Meetup app. Ze had me nadertijd opgezocht, en nodigde me uit om met haar (en twee anderen) naar 祇園祭 (‘Gion Matsuri’, het Gion Festival) op de 15e. Dat was al bizar, want dat een meid de kerel opzoekt gebeurt al zelden. Wat het vervolgens nog vreemder maakte was dat ze mij een paar dagen later vroeg of ik plannen had om naar een Meetup te gaan. Dat had ik (toevallig!!), dus zou zij daar ook heen gaan, maar eerst nodigde ze me uit om uit eten te gaan.
Op dit moment viel me echt de bek open. Wat is dit voor meid?! Is ze in me geinteresseerd? Dat kan haast niet anders toch? Ik had me immers wel echt uitgeslooft bij de karaoke. Ja natuurlijk wil ik wel eerst wat gaan eten!
Wat het nog vreemder maakte was dat ze het helemaal niet erg vond om anderhalf uur te reizen voor dit sushirestaurant, wat op 3 minuten lopen van mijn huis vandaan is.
Dus ik uitgedost in mijn mooie, spliksplinternieuwe Japanse kleding (“wijd” en “baggy” is de stijl in Japan) naar dat restaurant, een klein beetje nerveus waarom deze half-Japanse, half-Canadese mij zo graag wilde ontmoeten.
Mijn conclusie? Ze is simpelweg pijnlijk uitgaand, en op zoek naar nieuwe vrienden. Het voelde echt helemaal niet als een “date”, meer als een “laten we elkaar wat beter leren kennen en een beetje Japans oefenen als nieuwe vrienden”. Het was een gezellige avond verder! Na de sushi zijn we naar het geplande Meetup event geweest, een language-exchange (best een goede, best een dure), waarna Alice voorstelde om te gaan bowlen! Weer met z’n tweetjes!
Echt bizar hoe uitgaand die meid is met een kerel die ze amper kent 😂
Nieuwe ‘drip’ (zoals den jeugd dat noemt)! Lange broeken, wijde t-shirts, een XL trui voor extra stijlpunten als het wat kouder begint te worden, een riem (hoeven geeneens nieuwe gaatjes in!), 2 extra ademende onderbroeken, en een kort sportbroekje. Staat me best aardig, denk ik, al voel ik me wel een klein beetje uit m’n element wanneer ik het draag.. Ik wil herfst/winter 😅
回転寿司！ “Kaitenzushi” of lopende-band sushi. Er zijn gerechten die op de onderste band rondgaan die je gewoon kan pakken, maar je kan ook bestellen wat je wil - wat vervolgens vers wordt klaargemaakt, en op de bovenste band rechtstreeks naar je toe wordt gebracht. Echt vet cool!
Later die week ben ik naar een barbeque geweest, met de groep waar ik eerder bordspellen mee gespeeld heb. Ik was even bang dat het uitgestorven zou zijn (weinig mensen hadden zich officieel opgegeven, en ik had verder ook weinig van de groep zelf gehoord), maar het was juist heel druk! 85% Japanners, en maar een paar buitenlanders! Dat was best intimiderend, maar het was erg gezellig, haha.
Ook kwam ik hier Deniz tegen, een van de mensen met wie ik naar die karaoke-met-wildvreemden was gegaan. Compleet toeval, trouwens! Dit was totaal niet afgesproken ofzo, ha. (Toen ik een selfie van ons tweeen naar Alice had gestuurd, zei ze dat ze ook zou komen! Maar het was al veel te laat..)
Later die dag ben ik richting Tsukamoto gefietst om wat te gaan drinken met Roland. Ook dit was erg gezellig! We zijn naar zijn favoriete metal/rock bar gegaan waar een biertje 800 yen was (dat is heel duur), en nog naar een meer-redelijk-geprijsde Britse pub. Wederom een les dat ik harder moet werken aan mijn dagelijkse-gesprek Japans, en dat mensen ontmoeten in bars echt heel makkelijk is. Ik kan het inmiddels uitstekend vinden met Roland. Hij woont een beetje ver weg, helaas (~40 minuten fietsen), en zijn visa loopt ergens in oktober uit. Ik hoop dat ie het voor elkaar krijgt om langer te blijven..
Paar kleine feitjes! Rapid fire!
Ik heb een winkel gevonden waar Magic gespeeld wordt! Magic is lang niet zo populair in Japan, en al helemaal niet het formaat dat ik voornamelijk speel, dus een plekje vinden was moeilijk. Maar het is gelukt! En ze spelen elke dag!!
Ik ben aan de dropjes begonnen die ik van Guido en Jacky gekregen had voor ik vertrok. Een proefje van thuis.. Helaas wel zoute drop, maar nog steeds erg lekkerrr! Ik ga er erg zuinig mee doen.
Ik kook steeds vaker voor mezelf! Meestal komt het neer op “vlees, ui, knoflook en groente X, Y, en Z in een pan geflikkerd en opgebakken”. Soms met een sausje, vrijwel altijd met rijst. Lang leve de rijstkoker! (mijn volgende blogpost gaat over mijn nieuwe liefde: de rijstkoker)
Ik zou vandaag met een prive-leraar ontmoeten, maar ze meldde zich ziek. Hoe dan ook, dat zit er aan te komen. Ook biedt de overheid gratis lessen aan om Japans te leren, dus daar ben ik ook onderzoek naar aan het doen. Ik wil zo ontzettend graag de taal beter leren spreken. Mijn huidige niveau is ronduit frustrerend. (Ik kan mezelf rrrrredelijk verstaanbaar maken, maar antwoorden die ik krijg kan ik zo moeilijk volgen!)
Ik ga weer/nog steeds naar de gym! Mijn vorige trainingsschema was door ChatGPT opgezet en ik had er eigenlijk 0,0 vertrouwen in. Nu volg ik een basis-trainingsplan voor beginners dat veel beter lijkt. Ook probeer ik beter op mijn voeding te letten. Ik wist niet dat elke dag ongeveer 170 gram protein (eiwitten) eten zo moeilijk was.. man. Ik houd mijn vooruitgang bij in een schriftje, al ben ik pas 2 dagen bezig (sinds gisteren).
Ik kan eindelijk normaal slapen. Het heeft een goede anderhalve maand geduurt, maar ik ben eindelijk gewend aan de straatgeluiden, mijn bed, en mijn nachtritueeltje. Over de kwaliteit van mijn slaap valt nog te twisten, maar ik ben allang blij dat ik geen nachten meer wakker lig.
祇園祭 （Het Gion Festival）
De 15e was het dan zo ver, de dag dat ik met Alice en wat wildvreemden naar Kyoto zou gaan voor het Gion Festival. Ik had voorgesteld om in traditionele Japanse feestkledij te gaan: de yukata! Dit kledingstuk had ik 6 jaar eerder gekocht, toen ik voor het eerst in Japan was, en heb ik meegesleept naar Osaka precies voor dit soort festivals, dus ik liet me de kans niet ontnemen om deze gespecialiseerde klederdracht aan te doen.
Alice vond dat natuurlijk een fantastisch idee, en ging kijken of ze een yukata van haar (Japanse) moeder kon lenen. De andere jongens zouden hun best doen, maar beloofden niks.
Het viel me gelukkig mee om de yukata in m’n eentje aan te doen. Hij is vrij simpel voor mannen, gelukkig. Voelde me wel immens ongemakkelijk; en dat was slechts in m’n eentje in mijn kamer! Ik moest nog een uur naar Kyoto met de metro+trein 😅 Ik heb eerlijk gezegd geen flauw of mensen naar me keken, of achter mijn rug giechelden. Mijn ogen stonden strak naar voren, en mijn oren zaten vol met muziek. Ik was vastberaden om te doen alsof ik heel zelfverzekerd was in mijn yukata.
Eenmaal in Kyoto aangekomen ontmoette ik Alice gelukkig al snel. Ze viel enorm op in haar lichte lila yukata, dus ze was makkelijk te vinden. Nu ik niet meer in m’n eentje in een yukata was voelde ik me al een stuk beter, haha. Opvallend genoeg waren niet veel mensen in een yukata. Slechts 10%, schat ik. Ik had iets meer verwacht!
Maar ik kon al gauw snappen waarom. Het was vreselijk drukkend warm. Ik zweet niet veel, maar mijn armen waren nat, en het liep in straaltjes langs mijn blote benen. Daarnaast begon me ook iets naars op te vallen: mijn yukata rook naar 6-jaar-in-de-kast-gelegen, wat erger werd toen ik er in begon te zweten. Urrgghhhh ik hoop dat het niet extreem opvallend was, en dat alleen ik het kon ruiken 😭
De andere 2 jongens zouden later komen, maar Alice had ook met andere mensen afgesproken (in normale kleding), dus daar gingen we eerst mee rondhangen. Met deze mensen hebben we de rest van de dag besteed (ik weet hun namen niet eens, lol). Het was een regenachtige dag, maar dat voegde ook een soort charme toe aan het hele gebeuren. Ik lijk een van de weinigen te zijn die geen enkel probleem heeft met regen in dit land. “Doet me denken aan thuis”, grap ik altijd. Het geluid van de regendruppels op mijn transparante parapluutje maakt me altijd een beetje blij.
Het echte festival begon na 5 uur, maar omdat we nogal ver waren afgedwaald waren we hier een beetje laat voor. Niet dat er heel veel te missen was, een gemiddeld Japans festival is een afgezette straat gevuld met voedselkraampjes en mensen, met meestal wat “speciale” dingetjes. In dit geval waren er grote paradewagens in de straten gedragen. Deze zouden twee dagen later door een 20-tal kerels opgetild en weggedragen worden. Groot en imposant, man! Dit was ook ongeveer het moment dat 1 van de 2 eerder genoemde jongens zich bij ons voegde: een Japanner genaamd Hideyoshi.
Voor mij opmerkelijk was dat ik op dit festival echt met kop en schouders boven iedereen uitstak, wat me een hele unieke uitblik gaf, ik kon namelijk te allen tijde over de gehele menigte uitkijken! Ook bleek ik een makkelijk herkenningspunt te zijn als we elkaar even kwijt waren.
Het was erg gezellig, en een interessante belevenis, maar ik was maar wat blij dat ik weer thuis was en me eindelijk kon douchen, en wat comfortabelere kleding aan kon trekken! De volgende dag heb ik direct mijn yukata uitgewassen, maar de vage, toiletblokje-achtige geur hangt er nog steeds een beetje in 🤔
