Iedereen heeft een hekel aan werk zoeken, toch? Nou, ik ben geen uitzondering. Ik heb de afgelopen drie/vier weken ontzettend veel sollicitaties de deur uitgedaan. Voor sommigen helemaal een profiel moeten inrichten met een uitgebreide CV enzo voor een enkele sollicitatie, en voor een enkeling zelfs een video opgenomen waar ik mezelf voorstelde (deels in het Japans 💀).

Het resultaat? Legio afwijzigingen. Ik heb een enkel sollicitatiegesprek staan voor morgen (06-09-2024), maar ik heb stevige twijfels of ik daar wel wil werken. Ik kan namelijk vrijwel niks vinden over het bedrijf zelf, ik heb geen flauw idee wat de werkzaamheden zijn anders dan “web developer”, en de salarisindicatie is lachwekkend laag voor een programmeur van mijn niveau (￥200.000 per maand, omgerekend zo’n 1250 euro..).

Tijdens mijn zoektocht kwam ik er ook achter dat het banenaanbod in Kansai niet zo hoog was als ik me had voorgesteld, laat staan Osaka. Vooral niet voor mensen zoals ik die niet zo heel erg veel Japans kunnen spreken. Ik ga er al min of meer vanuit dat het gesprek morgen niks wordt, dus dan wordt het langzaamaan tijd om een keuze te gaan maken..
Ik heb morgen namelijk ook een gesprek met een recruitmentbedrijf in Tokyo. Het banenaanbod voor Tokyo is vele malen groter dan in Osaka, vooral ook voor internationale werkzoekenden.

Ik moet dus gaan kiezen. Blijf ik in Osaka, en zoek ik een bijbaantje om wat centen te verdienen? Of vertrek ik alsnog naar Tokyo, waar de kans om een redelijk betalende baan te vinden aanzienlijk groter is? Ik weet het nog niet, al is rationeel gezien verhuizen naar Tokyo de betere optie. Maar verhuizen is ook stressvol..

Ik zit dus een beetje in een dip.
Afwijzing na afwijzing voor banen waar ik (naar mijn mening) best geschikt voor was, de grote keuze voor mijn toekomst, het werken aan een persoonlijk project om de zaag een beetje scherp te houden, het non-stop Japans leren, een sportschool-ritme vast proberen te houden, Roland die terug naar Duitsland is, en de paar vrienden die ik gemaakt (dacht te) heb(ben) die ineens verdwenen zijn. Alles bij elkaar opgeteld was me de afgelopen week iets te zwaar.

Ik slaap slecht, ik eet slecht, ik kook weinig, ik ben moe, heb weinig motivatie voor huishoudelijke klusjes of om dingen te gaan doen.

Maar ik pik langzaam de stukjes weer bij elkaar, hoor. Ik klauter overal weer bovenop. Rationeel gezien ben ik hier nog niet eens 4 maanden, en wat een 4 maanden zijn dat geweest — sjongejonge. Vooral gezien mijn makkelijke leventje voor ik naar Japan ging. Dus ik mag mezelf best wat ruimte geven, denk ik.

Makkelijker gezegd dan gedaan..

Wat kleine puntjes van de afgelopen weken!

Mijn voorraadkast is eindelijk kakkerlak-vrij!! Bleek dat het restaurant aan de overkant van de straat de boel had uitgerookt terwijl ik op vakantie was, waardoor er weetikhoeveel van die beesten richting mijn gebouw zijn gejaagd. Nu dat voorbij is, en ik de boel hermetisch heb afgeplakt, is het eindelijk voorbij. Ik heb al meerdere weken niet meer zo’n #%^@#%)^ beest in huis gezien. (afkloppen!)
Ik heb me opgegeven voor de officiele Japanse taaltoets (JLPT) in December. Ideaal zou ik N2 willen doen, maar dat lijkt me niet realistisch, dus ik heb me ingeschreven voor een niveautje lager, N3. Momenteel heb ik N4.
Probleem(?): ik heb me ingeschreven voor de toets in Osaka.. mocht ik naar Tokyo verhuizen, dan moet ik ff kijken of ik dat kan veranderen.
Ik heb een gigantische pan pastasaus gemaakt, hehehehehe. Kan ik mooi invriezen en dan een paar weken van eten, als ik geen zin heb om te koken.

.. en dat was het eigenlijk wel. Nu de “vakantie” periode voorbij is, is mijn leventje een stuk rustiger geworden.

Plus, uh, de stress enzo.

Stress

Eén Derde

Solo - Hiroshima