Genieten
Hallo lezers, vrienden en familie!
Het is mij ter ore gekomen dat het reeds 3 weken geleden is sinds mijn vorige postje. De waarheid is simpelweg dat ik teveel genoten heb van mijn tijd hier in het verre Oosten om te zitten en er over te schrijven. Nou zijn de meeste dingen die ik gedaan heb niet bijster interessant om over te schrijven, maar voor mij waren ze erg leuk! 😆
Hier wat hoogtepunten van de dingen die wel de moeite zijn om over te schrijven:
Op 7 december ben ik wezen hiken met een clubje vreemden, een meisje die ik eerder heb leren kennen (meer daarover later) en een Spanjaard die ik eerder op de bordspellenmeetup ontmoet heb. Dit was een stevige, maar niet al-te-moeilijke tocht waar we vanaf het Biwa-meer (grootste meer in Japan) helemaal naar Kyoto zijn gelopen. Door bossen en over een berg zijn we gelopen, wat natuurlijk voor de nodige prachtige plaatjes zorgde!
Iedereen was heel leuk en aardig, en het was een gezellig clubje. Onze gids, een Japanse man van middelbare leeftijd die alle wandelroutes als zijn broekzak kende, een Japanse vrouw van middelbare leeftijd die redelijk goed Engels kon en alles super interessant vond, een oudere man die weinig zei die een rugzak met water en stenen op zijn rug droeg (30kg!), een Amerikaanse jongeman die al meerdere jaren in Japan woonde en bevriend was met een andere wandelaar: een Chinese jongedame die tevens de 先輩 (‘senpai’, een soort van superieur) was van het meisje dat mij had uitgenodigd, de eerder-genoemde Spanjaard die op vakantie was, en Becky, de Chinese meid die mij had uitgenodigd om te gaan wandelen.
Er was echter nog een andere wandelaar in ons groepje: een oudere Japanse man die zijn klep maar niet dichthield! Hij had blijkbaar 9 jaar in zijn uppie Engels geoefend en wilde dit DOLGRAAG op wat Engelssprekende mensen uitproberen. Ondanks de 9 jaar was hij moeilijk te verstaan en nog moeilijker te volgen. Hij ging van westerner naar westerner (dus de Spanjaard, Amerikaan en mijzelf), en iedereen had telkens zichtbaar medelijden met degene tegen wie hij nu weer aan zat te lullen. Ik had gehoopt op een vredig stukje wandelen waar ik misschien een klein beetje kon flirten met Becky, maar dat zat er dus niet in.
Van 2 januari t/m 5 januari ga ik met wat vrienden een roadtripje maken over Shikoku, een groot eiland linksonder Osaka. Om deze trip een beetje te plannen zijn we bij elkaar gekomen om het e.e.a. te bespreken. In pure Nederlandse fashion heb ik iedereen bij mij thuis uitgenodigd, en tot mijn stomme verbazing ging iedereen akkoord! Zo werd het plan geboren om op 10 december bij mij thuis een ‘takoyaki party’ te houden. Dit was erg gezellig!
Zo gezellig zelfs, dat er eigenlijk vrij weinig over de trip gesproken is. Laat staan dat we dingen geregeld hebben.
Maar het was erg gezellig dus! Ik hoop dat we dit nog een keer dunnetjes over kunnen doen ergens in de toekomst. Kan ik goed gebruik maken van die grote kamer van mij ;)
Een zeer geslaagde maaltijd!
Zou je poffertjes kunnen maken in die pan, denk je..?
De 13e heb ik weer een cake gebakken voor de dag erop; een kerstfeestje. Mijn beste cake tot nu toe! Hij was prachtig en vooral ook heerlijk!!
Ook was mijn voorraad pastasaus inmiddels op, dus heb ik maar weer een flinke pan vol gemaakt. 11 porties in totaal! Lekkeerrrrr
Verder heb ik wat werk gedaan voor de bordspellenmeetup. Spellen waar Honoka slechts een Japanse regelboekje voor had, heb ik Engelse regels voor opgezocht, mooi uitgeprint en boekjes van gemaakt. Hierdoor zouden bepaalde uitleggen makkelijker moeten gaan in de toekomst!
De volgende dag was het tijd voor een kerstfeestje! Het concept was simpel: We gingen peperkoekhuisjes maken in teams, en ingredienten om je huisje mee te versieren kon je winnen via gekke teamspelletjes (ik had kruidnoten meegenomen om te gebruiken). Dit was erg gezellig! Er waren eigenlijk genoeg ingedrienten voor iedereen, dus de spelletjes boeiden eigenlijk niet echt toen het er op aankwam, maar dat was niet belangrijk. We hadden niet echt een concept voor wat voor huisje we gingen maken, en deden eigenlijk maar wat. Maar toen we (per ongeluk) veel te veel rode glazuur op het dak hadden uitgesmeerd en dat erg veel op bloed leek, besloten we om “het huis waar de kerstman vermoord was” te maken. Hij is niet erg mooi geworden..
Om af te sluiten schiet ik nog wat willekeurige foto’s in een gallerijtje. Zoals eerder gezegd doe ik allerlei kleine dingetjes die al dan niet noemingswaardig zijn. En de dingen die ik noemingswaardig acht worden steeds minder naarmate mijn leven hier steeds “normaler” wordt. Vandaar ook dat de blogposts steeds langzamer worden. Er staat me vanalles nog te wachten. Het nieuwe jaar komt er aan, en ik ga weer vol aan de bak met het zoeken naar werk. Ab-so-luut geen zin in, maar ik heb weinig keus als ik hier langer wil blijven. Het moet maar.
Na mijn tripje naar Shikoku zal ik nog een stukje opschrijven! Kijk daar maar vast naar uit ;) Ik heb er in ieder geval enorm zin in.
Tot de volgende keer!
