Heanig an
De dagen en weken kabbelen rustig voort hier in het Excotische Oosaka. Net als dat er in een rustig kabbelend bergstroompje niet zoveel gebeurd is er de laatste tijd ook niet zo gek veel gebeurd in mijn dagelijks leven. Als ik volledig eerlijk ben, ben ik volledig opgeshlorpt door een spel, Persona 5 Royal. Heb meerdere hele dagen die game nonstop zitten spelen. Ook wel een keer lekker, moet ik toegeven. Terug naar mijn roots, haha. Dat kan namelijk niet als je een vaste baan hebt, en om dat nou in je beperkte vrije dagen te gaan doen is ook zonde. Dus als werkloze heb ik heerlijk genoten van mijn hersendode hobby 🤤 Heb nu zo’n 130 uur in Persona zitten, maar ik ben bijna klaar. Echt! Update: Inmiddels 150 uur, maar ik ben klaar!!
Niet dat ik volledig stilgezeten heb..! Ik heb ook dingen gedaan en geregeld. Een kabbelend bergstroompje gaat nog steeds vooruit! Bij deze een verzameling van dingen die me overkomen zijn de afgelopen periode!
Deze shrine is op 8 minuten loopafstand van mijn huis, blijkbaar. Groot ding man! Jezus.
Ik ga nu standaard (minstens) 3 keer per week naar de gym. Maandag, woensdag, vrijdag. Soms ga ik op dagen tussendoor ook nog even. Ik ben daadwerkelijk een kilo of 5 aangekomen sinds ik geland ben, en dat is zeker niet de bedoeling, dus ik let beter op mijn eten, snack minder, en probeer wat vaker naar de gym te gaan om die bulk om te zetten naar spieren. Althans, dat is het plan.
Het probleem is een beetje dat ik gymmen nog steeds niet heel erg leuk vind ofzo. Afgelopen vrijdag (de 28e) had ik mijn standaard “dip”, waar motivatie en zin op z’n laagst waren sinds ik begon. Dit is een terugkerend fenomeen bij mij, waar ik na ongeveer 2 weken nadat ik iets nieuws begonnen ben mijn motivatie kwijt ben, en ik gewoon.. stop.
Ik kon mezelf niet zover krijgen om vrijdag naar de gym te gaan, maar gelukkig ben ik in plaats daarvan zaterdag naar de gym geweest. Iedere keer dat ik mijn ietwat-fatsige buikje nu zie krijg ik weer nieuwe motivatie.
Dit is echt een Japan vibe. Het is het midden van 梅雨 (“tsuyu”, het regenseizoen), en iedereen loopt bij het kleinste risico op regen met een paraplu rond. Wanneer het begint te sputteren gaan alle paraplu’s tegelijk open. Het regenseizoen is gehaat door een groot deel van de bevolking, maar ik moet toegeven dat ik er weinig problemen mee heb. De regen doet me denken aan thuis, waar ik wel gewend ben aan regenachtig kutweer. Ik ben immers niet van suiker 😁
Wel is er een heel groot probleem met het regenseizoen: het is niet koud. Integendeel, het is hartstikke warm. Als gevolg hiervan verdampt een groot deel van het water dat valt, totdat de lucht volledig verzadigd is. Lieve help het is zo warm en vochtig hier. Alsof je in een zwembad(-zaal) loopt, of een turkse sauna. Echt een muur van vieze, plakkerige warmte. Drie keer zo erg als dat we in Nederland soms hebben. En het koelt ook niet af! Ruiten van winkels beslaan, en overal liggen plassen die niet verdwijnen ondanks de warmte, en iedereen loopt rond met paraplu’s en doekjes om het zweet mee af te vegen. Gelukkig zweet ik (bijna) niet; bedankt mam 😉
Verder is Carlo nu dan toch echt weg. Na het gezeik met zijn vlucht waardoor die een week langer bleef is hij inmiddels weer terug in ons koninklijk vaderland. Voordat hij wegging ben ik nog wel een avondje wezen stappen met die machine van een man.
De avond begon zoals normaal met Carlo, met Strong Zero. Mijn herinneringen van die avond zijn een beetje vaag, maar we zijn eerst wat gaan eten en drinken, voordat Carlo me OWL in sleepte, een dansclub! Degenen onder jullie die mij een beetje kennen, weten dat ik eigenlijk nooit ga stappen. Betekent niet dat ik het niet naar m’n zin kan hebben! Met aardig wat alcohol in mijn systeem heb ik heerlijk staan dansen. Stelletje stijve harken, die Japanners!
De club was.. leeg. Maargoed, het was een dinsdagavond, dus dat was een beetje te verwachten. Tegen een uur of 2-3 had ik het wel gezien. De club was voor 80% gevuld met mannen, en de paar meisjes die er waren waren allemaal samen; daar kan je niet zo gek veel mee.. Dus, ik heb Carlo achtergelaten en besloot om naar huis te gaan. Probleem: de treinen reden allang niet meer, dus ik ben maar vanaf Umeda naar Daikokucho gaan lopen - ongeveer een uur en een kwartier!
Na bijna een uur geslenterd te hebben en meerdere flesjes water bij de convenience stores onderweg gekocht te hebben (lang leve de コンビニ, 24 uur per dag open), besloot ik om de laatste 20 minuten lopen per taxi te doen. Kosten: 800 yen, ongeveer 5 euro. Een geslaagde avond dus.
Wat minder geslaagd was, was dat ik de volgende dag ontdekte dat mijn bril flink bekrast was. Ik had hem ergens tijdens het dansen (onbeschermd) in mijn schoudertasje geflikkerd, waarna mijn bril heeft liggen dansen met mijn muntenportomonneetje (metalen delen). Dat is minder… ik overweeg nu om mijn ogen hier te laten laseren, al begin ik ondertussen wel te wennen aan de krasjes in mijn zicht.
Met Carlo weg begon ik aan Persona 5, wat dus nogal wat uren opgeslokt heeft.. In deze dagen heb ik mezelf een beetje leren koken, ben ik braaf naar de sportschool gegaan, naar de vaste language-exchange cafe meetups geweest, en ben ik een avondje wezen stappen met een nieuwe vriend, een Duitser genaamd Roland! Dat avondje met Roland liep uit in een avondje gamen met twee andere jongens die ik nu ook min-of-meer ken!
Zij wonen allemaal samen in een sharehouse, letterlijk een complex waar iedereen een hokje voor zichzelf heeft (~10m2), en de rest deelt met de rest van het huis. Ze wonen daar met zo’n 40 man! En het is er regelmatig gezellig. Een doel van het uitstapje met Roland was dat hij me een tweedehands-fietsenwinkel zou laten zien, wat uitstekend is gelukt! Ik ben nu de trotse eigenaar van een heule mooie fiets! En oef, wat was dat eerste tripje fijn. Ik kon zorgeloos gamen met die jongens. De laatste trein kon me niks boeien want ik moest toch terugfietsen. Het was een goeie 40 minuten fietsen, maar er was geen kip op straat om 3 uur ‘s nachts.
Dat gezegd hebbende, fietsen in Osaka overdag is gekkenwerk. Er zijn her en der wat fietspaadjes, maar soms zijn die op de weg, en soms zijn die op de stoep, en soms zijn ze er niet, en soms zijn ze er wel maar vrijwel volledig weggevaagd, en het maakt allemaal niks uit want iedereen negeert ze. Voetgangers lopen op de fietspaden en fietsers fietsen op de voetpaden, kriskras door elkaar! Als je dacht dat Nederlandse fietsers brutaal waren heb je nog nooit Japanse fietsers gezien. Het is best een beetje eng om zo te fietsen 😅
Maar nu ik een fiets heb opent de stad zich een beetje meer. Zoals gezegd is het nu het regenseizoen, dus fietsen is riskant, maar die is bijna voorbij.
Nog even terug naar die fietsenwinkel. Klantenservice in Japan is echt next level. Vooral buiten het centrum (waar dit was). De man zag Roland en mij buiten zijn winkel naar de tweedehands fietsen kijken, en kwam even polshoogte nemen. We spreken allebei niet fantastisch Japans, maar samen komen we een heel eind. Hij vertelde ons dat ik absoluut een grotere fiets nodig had dan degene waar we naar zaten te kijken. Daar had hij er 2 van, de grootste die hij had. De fiets zag er goed uit voor een tweedehandsje. Schoon, geen roest, stevig, eigenlijk alles top. Alleen het zadel ging niet echt hoog genoeg voor mijn lange benen.. Maar daar had hij wel wat voor! Hij dook zijn magazijn in en kwam terug met een langere zadelbuis; de langste die hij had. Die wisselde hij voor niks om voor me. Top!
Na een testritje had ik besloten om hem te kopen, toen ik merkte dat er geen slot op zat! Geen probleem, die deed hij er gratis bij, zei die. Ik drong nog aan om voor hem slot te betalen, maar hij stond er op dat het gratis was. Ik heb mijn fiets ook ter plekke laten registreren bij de politie. Krijg je een oranje sticker van met een code, voor als ze mij moesten hebben om mijn fiets. Hij bood zelfs aan om het adres voor me op te schrijven (ik kan echt geen kanji schrijven 😁). Super aardige kerel! Totale kosten: 16 000 yen; omgerekend net geen 100 euro, voor een dijk van een fiets!
Dan, een ander probleem. ゴキブリ。”Gokiburi”, kakkerlakken (of ‘krokante makkers’, zoals ze bekend staan in de familie). Ze zijn helaas veelvoorkomend hier in Japan, vooral ‘s zomers. Nu dus. Ik heb mijn uiterste best gedaan om ze buiten de deur te houden, maar toch heb ik al 2 aanvaringen met ze gehad in mijn huis 😭.
Luister. Ik ben niet bang voor insecten. Ik geloof heilig in het hele “ze zijn banger voor jou dan jij voor hen”, en met die rationele gedachte blijf ik rustig en kalm in het bijzijn van insecten, spinnen en andere kruipende monsters…. Met uitzondering van kakkerlakken blijkbaar. UGH wat een viezerds zijn het. Groot, snel, schichtig, brrrrrrrrrr.
De eerste keer deed ik het licht aan in mijn “badkamertje” om mijn tanden te gaan poetsen, waar blijkbaar een krokante makker zich kapot van schrok en ineens begon rond te springen en fladderen rondom mijn wasbakje, waar ik mij ook compleet de tering van schrok. Het was een joekel! Teken een ovaal dat ruim in een 5-euro biljet past en dat was ‘m zo ongeveer 💀. Bijgekomen van de schok draaide ik me om en heb ik een glas en iets van papier gepakt om hem te vangen. Hij was om een hoekje weggeschoten, dus ik maakte me sterk om hem uit dat hoekje te jagen om hem te vangen.. Maar hij was weg!! Wat bleek, er zat een flink gat in de muur om dat hoekje! Daar was hij ongetwijfeld in- en uitgekropen. Ik heb het gat flink dichtgestouwd met keukenpapier en plakband, dus daar komen ze niet meer uit 💀💀
De tweede keer was in mijn kledingkast, een paar dagen later. Ik zag hem bewegen vanuit mijn ooghoek en dacht bij mezelf “oh nee”.. Maar het bleek “oh ja” te zijn: een tweede krokante makker. Hij zag me aankomen met een glas en besloot achter mijn opslagkist te kruipen. Ja daaaag. Kist van de muur, glas op de makker. Vond ie niet leuk. Snelle beestjes man, brrr. Elk miniscuul spleetje dat ie zag ging hij onmiddelijk voor. Denk bijvoorbeeld aan het optillen van het glas om het papier er onder te schuiven — SJOEF daar probeerde hij met alle macht onder te kruipen (richting mijn hand uurrrgghhhh). Gelukkig ging ik secuur te werk, en heb ik hem het raam uit weten te smijten. Ik weet niet hoe die tweede binnen is gekomen, maar ik hoop met de eerste, want dan is het (hopelijk) de laatste. Rotbeesten. Ugh.
Ook ben ik naar een bordspellen-meetup geweest! Was erg gezellig! Wel een beeeetje druk.. Meer dan 20 man in iemand’s huisje ofzo. Volgende week ga ik weer! Ben gek op bordspellen, en het is een goeie manier om mensen te leren kennen met ongeveer dezelfde mindset 😁
Tot slot ben ik vader geworden!! Ik weet nu eindelijk hoe het is om een eigen kindje te hebben.
Een van mijn planten heeft een extra blad erbij gemaakt en ik ben zo trots op ‘m 😭
Ik heb elke dag een foto gemaakt (sinds het me opviel) tot nu, dus bij deze: mijn BABY!
De dag dat deze post live gaat ben ik precies anderhalve maand in Japan, en het begint me langzaam maar zeker goed te bevallen. Ik begin langzaam vrienden te maken, en mijn bereik wordt steeds ietsje groter. Ook merk ik dat mijn Japans stapsgewijs steeds iets beter wordt (al is een alledaags gesprek nog wel te moeilijk).
Nou mis ik wel een paar dingen uit Nederland hoor. Japan is fantastisch, maar ik mis deze dingen varierend van “een beetje” tot “heel erg”:
Kaas!! Een blok kaas! Met een kaasschaaf! Een stevig blok, jong belegen goudse kaas. Urghh. Ze hebben hier wel kaas, maar vaak is dat meer fondue kaas, of geraspt, of als snackje. Een boterham met een paar plakken kaas zit er niet in..
Bruin brood en stevig brood. Vrijwel al het brood hier is wit, en zacht. Uitstekend om te toasten, maar ik mis een stevige hap. En de gemiddelde baguette hier is een leugen; een slappe brood drol. En als ik al een keer een echte bakker vind, dan hebben ze allemaal maar wit brood en witte (stevige) baguettes!! Arghh!!
Schilmesjes??? Misschien dat het aan mij ligt, maar ik heb nog geen kleine mesjes gevonden. Ik ga later nog een keer wat beter kijken, maar tot nu toe heb ik nog niks gevonden, en snijd ik al mijn groentes met een groot hakmes.
Grootverpakkingen! Vooral van snacks. Alle snacks lijken hier retegoedkoop, tot je je realiseert dat het een verpakkinkje van 60 gram is. Of 50 gram. Of 40 gram. Elk chocolaatje individueel verpakt. Ik wil gewoon een dikke zak snoep naar binnen werken 😭😭😭 Aan de andere kant, het lijkt erop alsof het “ik kan eten wat ik wil zonder een grammetje aan te komen”-tijdperk is afgelopen. Ik ben 5 kilo aangekomen sinds ik geland ben, en probeer veel beter te letten op wat ik eet.. Al mis ik de dikke zakken snoep nog steeds.
Theedoeken. Japan is — zoals eigenlijk alle landen behalve Nederland — een land dat de afwas afspoelt en laat uitlekken/opdrogen op een rek. Maar ik ben een Nederlander. Ik wil de boel droog hebben en wegpakken. Geef me een theedoek.
Mijn eigen bed :( In je eentje in een tweepersoonsbed slapen is stom. En het matras is niet half zo fijn als degene die ik thuis had.
Ranja. Maakt het drinken van water net iets interessanter. Gelukkig heeft Japan iets wat net zo goed is of misschien zelfs wel beter is! Thee! Koude, groene thee. Heerlijk! …maar toch mis ik een lekker koud glas, zoete ranja soms wel een beetje..
