(Working) Holiday 2
Als opfrissertje, we staan op het punt om Toyama te verlaten.
De boel ingepakt, Kyoko-san bedankt, en onszelf mentaal gestaald; het was tijd om Toyama te verlaten en richting Nagano te gaan over de Tateyama Kurobe Alpine Route. Een route van vele bussen, kabelwagens, treintjes en tunnels die ons tot een hoogte van 2435 meter zou brengen, met als hoogtepunt de wereldberoemde 雪の大谷 (“Yuki no ootani”, of grote sneeuwmuur. Snel feitje tussendoor, dit is dezelfde 大 als in “Osaka” -> 大阪. Eigenlijk hoor je Osaka dus als “Oosaka” te schrijven in Romeinse letters.. 大 an sich betekent “groot”).
Probleem: Geen van ons had een jas of ook maar een trui mee, en het zou flink koud zijn zo hoog op de berg.. Ik had op het moment van vertek slechts een t-shirt aan. Kyoko-san verklaarde me voor gek. Nou ja, dat was een probleem voor toekomst-Anne. Ik zou gewoon een paar extra t-shirts aantrekken. Hoe erg zou het kunnen zijn, toch?
Dit was ons grove reisplan:
Dit is dus het ruwe plan dat Kyoko-san voor ons had opgezet. De tijden die omcirkeld zijn in zwart waren doelen; vertrektijden van het op-dat-moment-relevante vervoersmiddel. We hadden enige speling ingerekend, omdat er twee duidelijke hoogtepunten (figuurlijke..) zouden zijn. Eentje bij Murodo, dat was boven op de berg, waar de grote sneeuwmuur is, en ook een 温泉 (“onsen”, of natuurlijke warmwaterbron; een bad), en de Kurobe dam. Verder is de laatste kolom belangrijk. Om vanuit Ogizawa in Nagano te komen was het cruciaal dat we de laatste bus niet misten. Anders waren we namelijk gestrand.. Met dit schema in de tas vertrokken we op onze alpine avontuur!
We waren een (klein) beetje laat, en hadden nog geen kaartje. Gelukkig waren ze bij de balie wel de nodige onhandige buitenlanders gewend, en nadat we duidelijk maakten dat we de berg over wilden lagen de tickets al zo’n beetje klaar, en wees een vriendelijke dame ons de weg naar het perron. Dit ticket zou goed zijn helemaal tot aan de eenalaatste stop, Ogizawa.
Het plan was initieel om onze bagage te droppen bij een service die onze tassen de berg over zou dragen. Volgens Carlo was dat niet zo duur, en dat zaten we niet met die tassen te zeulen. Wat bleek, de prijs was sindsdien verdubbeld! 6000 yen (40 euro) voor 2 tassen, zonder garantie dat ze er dezelfde dag zouden zijn was een no-go voor ons. Dan maar zeulen.
Het begon simpel, een normale trein naar Tateyama. In deze trein zaten al allerlei mensen die allerlei jassen en truien bij zich hadden. Dus ik maakte me een klein beetje zorgen. Aan de andere kant was het hartstikke warm (een graad of 27), dus ik verklaarde die mensen ook voor gek.
Vanaf Tateyama station gingen we met een kabelwagen een klein stukje omhoog. De eerste paar meters van vele. Hierna bracht een bus ons de berg op, helemaal tot aan de 2435 meter. Dit was een interessant ritje van ~50 minuten, met allerlei dingetjes te zien onderweg, waar een bandje in het Japans en Engels ons over vertelde. Op een gegeven moment konden we her en der brokken sneeuw zien liggen, totdat er meer sneeuw lag dan, uh, niet-sneeuw. We reden ook langs de Yuki no Ootani! Niet zo imposant als je op de foto’s altijd ziet, maar het was dan ook bijna zomer. ‘s Winters haalt hij blijkbaar de 15 meter! Nu was hij zo’n 8 meter hoog.
Eenmaal bij Murodo aangekomen en we de bus uit moesten, bleek het best frisjes te zijn voor alleen een t-shirtje. In de nabijgelegen transporthub heb ik vervolgens nog 2 shirts en een overhemd aangetrokken. Toen we te voet naar de Yuki no Ootani liepen bleek dat nogal overkill te zijn, en heb ik de 2 shirts maar weer uitgetrokken. Prima weertje op de berg met een shirt en een overhemd. Iedereen liep daar in jas en/of trui, haha. Voelde me een echte viking 😂
De weg naar de sneeuwmuur was bezaaid met (Chinese!) toeristen die met elke scheet, elk bordje, elke steen op de foto wilden. Er was ongetwijfeld een of andere toer met Chinesen op de been die dag, want het waren er echt heel veel.
Na de sneeuwmuur zijn we naar de onsen gelopen. Hiervoor moesten we over een stukje sneeuw lopen. Dit is waar Kyoko-san ons die schoenstekels voor aangeboden had. Het was glibberig, maar we hebben ons gered! Eenmaal bij de onsen aangekomen was de geur van zwavel onmiskenbaar. Het was inmiddels zo’n beetje lunchtijd, en al dat geklauter had ons hongerig gemaakt. Bij de onsen was een kantinetje waar we een pizza voor de lunch hadden besteld. Deze was.. zielig te noemen naar Westerse standaarden, maar hij smaakte prima met een prachtig uitzicht.
Hierna zijn we de onsen ingegaan. Godsgruwelijk wat was dat bad warm, maar wel wederom met een prachtig berguitzicht! Hier hebben we een poosje gekletst met een Amerikaan die beweerde om een soort nomaad te zijn. Altijd op de been, slapen waar hij kan/wil, liften, etc. “Walker” heette die. Interessante vent.
Helemaal tot de kern opgewarmd was het tijd om verder te gaan. We hadden nog genoeg tijd, maar het was nog steeds cruciaal dat we op z’n laatst de laatste bus nog hadden! Vanaf de top van de berg gingen we met een “Tunnel Trolley bus” door de berg. Aan de andere kant van de berg gingen we vervolgens met een kabelwagen een heel stuk naar beneden. Dit was echt een enge kabelbaan man! Slechts kabel! Geen enkele ondersteuningspalen onderweg. Hierna nog weer een stukje omhoog op een andere berg met een kabelwagen, tot we bij de Kurobe Dam aankwamen. Een, uh, dam, mocht dat niet duidelijk zijn.
Wat een gigantische dam. En aan de ene kant een gigantisch meer en aan de andere kant een lullig kutstroompje. Hoe bouwen mensen zoiets?! Echt waar. Zulk soort dingen maken echt een gigantische indruk op me; wordt er haast emotioneel van. Naast het innemen van de adembenemende uitzicht hebben we even pauze genomen en een ijsje gegeten. In het souvenirwinkeltje verkochten ze dezelfde inktvis-snacks die we een avond eerder van Kyoko-san hadden gekregen. Ze raadde ze sterk aan, maar ik heb ze niet gekocht (sorry Kyoko-san).
Het was tijd voor het laatste stukje. Met een electrische tunnelbus zijn we (door de berg) naar beneden gegaan. Hier hebben we een poosje moeten wachten op de laatste bus naar Nagano, maar konden we gelukkig mee. Wat een avontuur was dit zeg! Fantastisch!
Van Nagano heb ik verder geen foto’s, behalve van de uitstekende bak ramen die we daar gehad hebben. We zouden maar 1 nacht blijven, en dan de volgende dag alweer naar Tokyo gaan als laatste stop van onze reis. Achteraf gezien was dit best jammer, omdat Nagano best een interessante stad was!! Voelde een beetje aan als een mini-Osaka, maar dan vrijwel zonder toeristen. Misschien interessant voor later in mijn verblijf, hier.
Tokyo dan. Voor de 3e keer in mijn leven. De volgende dag hebben we vanuit Nagano de shinkansen naar Tokyo genomen. Niks geen kabelwagen of bussen. Nee, dit was een eenvoudige, rechtstreekse lijn. Ook wel een keer fijn.
We hadden geen grootse plannen in Tokyo, eigenlijk (op eentje na). Om nou te zeggen dat we doelloos waren gaat een beetje ver, maar we waren er vooral om te drinken en lol te maken 😂. We waren allebei al meerdere keren in Tokyo geweest, dus de belangrijkste toeristische hotspots hadden we allang gezien.
Dag 1 en dag 2 waren dan ook niet bijster interessant om over te vertellen. Onze AirBnB lag bij Shinjuku in de buurt, een heel druk district met het meest verwarrende station van heel Tokyo. We hebben daar de eerste keer denk ik wel 20 minuten rondgedwaald, op zoek naar een uitgang. Ik kan deze twee dagen het beste aan de hand met vele foto’s illustreren:
Dan dag 3.. op deze dag zijn we naar een museum van ‘teamLab Planets’ gegaan. Om dit een “interactief” museum te noemen is niet bepaald.. correct. Maar loeren naar schilderijen hebben ook zeker niet gedaan, haha. Een unieke ervaring was het zeker! Beschrijven is onmogelijk, dus ik ga vanaf hier een X aantal foto’s en video’s door m’n verhaal heenweven.
Dit was onderweg :)
Dit was “kunstwerk” 1, een soort waterval waar je omhoog moest lopen. Er zat veel meer achter dan alleen dat, maar op dit punt hadden we geen idee wat ons te wachten stond, dus we hebben hier ongetwijfeld de diepere betekenis over het hoofd gezien. Beetje jammer, achteraf.
Hierna was de.. zachte kamer. Heel maf. Video komt nog
Hierna waarschijnlijk het coolste kunstwerk!
Dit, uh, “kunstwerk” was echt waanzinnig. Heel trippy. Ik heb langere video’s van deze ruimte, maar als je die wil zien moet je me even persoonlijk een berichtje doen. (Ze zijn te lang voor de website)
Volgende ruimte: vissen! Koi!
Volgens de tekst achteraf waren de vissen geen bandje, maar werden ze door een computerprogramma in real-time bestuurd, probeerden ze de benen van mensen uit de weg te gaan, en ontplofden ze in een wolk van bloemen als ze elkaar raakten. Helaas is dit allemaal over m’n hoofd gegaan toen ik daar stond en dacht ik vooral: “ooeh, visjes :)”
De volgende ruimte was ook echt heel maf..
Een paar van de ballen konden vrij door de kamer bewegen. De kleuren van de ballen zou moeten veranderen afhankelijk van hun positie, hoe hard ze geraakt werken, etc. Maar omdat dat constant aan het veranderen was merkte je er weinig van..
We zijn uiteindelijk uit deze kamer geschopt omdat we te ruw de ballen aan het duwen waren met wat Japanse kinderen 😅 (Die koppies van die kinderen toen ze realiseerden dat de ballen ook omhoog konden. Prachtig.)
Hierna kwamen we uit in een soort.. koepel, waar een simulatie werd afgespeeld van de veranderende seizoenen. Net als de karpervijver was dit geen videootje, maar werd dit ook in real-time gegenereerd.. ofzo.
Het was in ieder geval de bedoeling dat je zo dicht mogelijk bij het midden van de ruimte ging zitten,, wat moeilijk was, want het was niet rustig. Maar ik heb m’n best gedaan, haha.
Dit was de laatste ruimte van de hoofdroute, maar er was nog een klein stukje extra: de Garden. Dit bestond uit 2 delen, een erg oninteressante mos-tuin met rare, zilveren eieren. Dit was het dichtstbij een “normaal” kunstwerk van het hele museum.
En dan was er nog een stuk met.. bloemen en spiegels ofzo. We moesten even in de rij wachten, voor we een letterlijke hangende tuin in mochten. Het idee was dat je een tuin altijd alleen maar van boven ziet, dus nu waren de rollen een keer omgedraaid, en zat je onder de tuin. Heel maf, maar wel grappig.
Eenmaal terug van deze waanzin, hebben we bij een izakaya gegeten. Volgens Carlo was het een hele degelijke keten, maar dat viel echt vies tegen.. Zelfs Carlo moest toegeven dat het matig was voor de prijs.
Die avond hebben we nog wat rondgeslenterd als gewoonlijk.
De volgende dag was het tijd om terug naar Osaka te gaan. We hebben allebei een 駅弁 (“ekiben”, “eki” van station, en “ben” van “bento”, of lunchbox. Een lunchbox voor in de trein!) gekocht, en stapten vol goede herinneringen in de shinkansen terug naar Osaka!
Het was een reis zonder echt strakke plannen. Voor de verandering wel een keer interessant. Als gevolg daarvan hebben we veel gedronken en lichtelijk-beschoken door menig stad geslenterd en de atmosfeer tot ons genomen.
Hoewel dit ook best leuk was, denk ik dat ik voor trips in de toekomst iets meer onderzoek vooraf wil doen om te kijken of er interessante dingen in de buurt zijn.
De volgende trip gaat mogelijk in Augustus zijn, naar Hiroshima! Al gaat die volledig in m’n eentje zijn.. best eng! Maar, dat zien we dan wel weer. Bedankt voor het lezen, en tot de volgende keer!
