Solo - Okayama
Ik ben weer thuis. Terug van mijn solo tripje naar Hiroshima, en het was me een reis, joh! Vóór deze reis was ik uitsluitend met andere mensen op reis geweest, dus dit was mijn eerste solo reis. Omdat ik een hekel heb aan dingen regelen heb ik het even voor me uitgeschoven, maar het was echt heel erg leuk! Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Geen andere mensen in je groep hebben geeft je zo ontzettend veel vrijheid om te gaan en staan waar je maar wil, op je eigen tempo.
Ik ben de trip ingegaan zonder enige reserveringen of plannen. Zoals genoemd heb ik een hekel aan “dingen regelen”, en dat betekent ook dingen van tevoren opzoeken en kijken wat er zoal te doen is in een stad. Het enige plan dat ik van tevoren had was een ruw dag-op-dag schema: overdag de toerist uithangen en naar allerlei bezienswaardigheden gaan, ‘s avonds ergens lokaal uit eten, en na het avondeten een bar induiken om wat te kletsen met mensen om m’n Japans te oefenen. Verder was het plan om met alleen mijn rugzak en schoudertasje te reizen. Dit was namelijk uitstekend bevallen bij mijn vorige reisje met Carlo. Ik zou mijn kleren gewoon een keer of twee wassen onderweg.
Vanaf mijn appartement was het een paar minuten lopen naar het dichtsbijzijnde metrostation, waar ik ongeveer 20 minuten kon zitten tot Shin-Osaka, het station waar ook de shinkansen vanaf vertrekken. Met deze gelikte machine zoemde ik in een kleine 50 minuten naar:
Bestemming 1: Okayama
Dag 1
Okayama is de hoofdstad van de prefectuur (een soort provincie) met dezelfde naam. Het is een middelgrote stad, maar vergeleken met een gigant als Tokyo of Osaka was het er vrij rustig. Twee dingen die vrijwel meteen opvielen: 1. het was godsgruwelijk warm — zo’n 38 graden (dit gaat een terugkerend thema zijn), en 2. ik kon geen enkele andere toerist zien.
De gastheer van mijn AirBnB had me instructies gegeven om hem te vinden, en wachtte op me vlakbij een nabij gelegen Lawson. De kamer was slechts 5 minuten lopen vanaf het station, dus dat was ideaal! De kamer zelf stelde niet veel voor, en zou gedeeld kunnen zijn met 3 andere mensen, maar zoals eerder vermeld had ik geen enkele andere toerist op het station gezien, en als gevolg had ik de kamer dus volledig voor mezelf! Voor 17 euro per nacht zeker geen slechte deal!
Dan activiteiten. Een snelle Google-search vertelde me dat Okayama “een van de 3 mooiste tuinen van Japan bevat”: de 後楽園 (‘Kourakuen’). Dit was 100% een must-see, dus ik had me ingesmeerd en flink gemaakt voor de hitte, voor ik naar de bestemming ben gelopen. Een kaartje naar binnen was 500 yen (3 euro), en voor 100 yen (60 cent) extra zou het kaartje ook geldig zijn voor het museum aan de overkant. Top! Doen we.
De tuin was geen teleurstelling. Het was prachtig! En het was er extreem rustig! De enige andere mensen die er liepen waren enkele toeristen (zowel Westerse als Aziatische), en personeel. Het voelde alsof ik de tuin voor mezelf had. Geweldig! Ik heb op mijn dooie gemak door de tuin geslenterd en alles rustig bekeken, maar het hoogtepunt was de vijver! Deze zat namelijk vol met koi karpers, schildpadden en garnaaltjes. Ik heb heerlijk onder de schaduw van een boompje zitten ontspannen, kijkend naar al het leven voor me. Toen het langzaampjesaan tijd was om te gaan, besloot ik wat te drinken te halen bij een automaat. Hier viel mijn oog op een andere automaat, waar voer voor de koi inzat. Mijn ogen, knijpend tegen de felle zon, openden zich. Mijn pupillen werden wijd. Ik kon ze voeren! Een flink zakje voer voor 300 yen!! In deze rustige tuin waar niemand me lastig zou vallen!!! Zonder dat ik hoefde te delen met reisgenoten!!!!
Met een zakje voederkorrels in mijn hand en een glimlach op mijn gezicht huppelde ik terug naar mijn kontafdruk bij de vijver, waar het geristel van het plastic zakje de koi en schildpadjes zichtbaar opgewonden maakte. Zodoende heb ik nog ruim een uur bij de waterkant gezeten, de visjes, schildpadden, duiven en een enkele eend voeren. Van mijn tijd in de tuin was goed de helft waarschijnlijk bij de waterkant besteed.
Het was hier prachtig.
Hap!
Ik was iedereens vriend 😎
Die beesten zijn zo ongelooflijk luid. En het park zat er natuurlijk vol mee. Fascinerend.
後楽園 was het geld absoluut waard. Het begon al wat later te worden, maar ik had nog wel tijd om even in het museum te kijken. Dit museum beschreef de geschiedenis van Okayama en de regio in het kort, beginnend bij stenen speerpunten en potscherven, en eindigend bij jaren-60 spulletjes en dergelijke. De meeste informatie was in het Japans, maar er waren enkele stukjes in het Engels geschreven, en soms was er een stukje in het Japans voor kinderen geschreven. Dit kon ik best redelijk lezen!
Het was tijd om wat te eten te gaan zoeken, en daarna een bar in te duiken. Ik besloot om eerst naar mijn kamer te gaan om te douchen. Het was warm, en ik voelde me vies en bezweet. Na een goddelijke douche, een klein beetje onderzoek naar restaurants in de buurt, en wat moed-geverzamel ben ik naar een Thais restaurant gegaan wat — verrassend genoeg — door een Japans echtpaar gedraaid werd. Het eten was heerlijk, het praatje gezellig, en na het eten was het vrouwtje aardig genoeg om me een aanrader voor een bar te geven: Kakky’s Bar.
Even als geheugensteun voor iedereen: Ik ben helemaal geen uitgaand type. Ik zit over het algemeen graag binnen, en vermijd contact met vreemden als ik het kan voorkomen. Dat gezegd hebbende; ik liep strak langs Kakky’s bar, mijn ogen zijwaards naar binnen glurend. De bar bevond zich in een winkelstraat waar verder vrijwel alle winkels al dicht waren. Een eilandje van licht in een zee van gesloten luiken. Het was een klein barretje zo te zien, nog geen 15 vierkante meter, schat it. Er zat een enkele andere klant. Dus als ik naar binnen zou gaan zou ik vrijwel zeker met hem moeten praten. Ik liep verder.
Eenmaal uit zicht van de ramen van de bar kwam ik tot stilstand en nam ik even diep adem. Waar was ik mee bezig. Ik was hier met een doel gekomen, toch?! Ik draaide me om, stond nog even een seconde of 4 stil voor de bar, voor ik naar binnen ging.
Zoals eigenlijk altijd viel het enorm mee toen ik eenmaal binnen was. De eigenaar, Kakiki Masayuki was een aardige gozer die blijkbaar een lookalike was van een of andere Japanse comedian wiens favoriete dier de giraffe is, wat de reden was dat het symbool van Kakky’s Bar een giraffe was. Je bedenkt het maar. Zijn specialiteit was gin, en alle drankjes die ik gehad heb waren dan ook op basis van gin. De enige andere klant was een student uit Thailand. Hij sprak uitstekend Engels, wat erg hielp bij het communiceren. Later kwamen er nog twee klanten bij; een tweede student en een iets ouder-ogende man. Het was erg gezellig! Ik zou het zeker een geslaagde avond noemen. Mijn zelfvertrouwen was iets geklommen. 💪
Hierna was het tijd om te gaan slapen. Ik had nog geen flauw idee wat ik de volgende dag zou gaan doen; dat was een probleem voor morgen-Anne.
Dag 2
De tweede dag begon lui. Ik had geen plannen, en had eigenlijk vrij weinig zin om de hitte in te stappen. Na wat getwijfel en geGoogle besloot ik om wat te gaan winkelen in het winkelcentrum en omgelegen winkeltjes, en daarna naar een Ghibli (een animatiestudio) tentoonstelling van een museum te gaan waar ik gisteren een advertentie van had gezien.
Het winkelcentrum was erg groot, maar niet erg druk. Het was immers een gewone werkdag voor de meeste mensen. Ik heb hier een poosje rondgeslenterd en af en toe de verleiding om kleding of andere snuisterijen te kopen weggewapperd. Hetzelfde geldde voor de omgelegen winkeltjes. Alles wat ik nu kocht moest ik immers nog de rest van de trip met me mee slepen. Ik had nog niet ontbeten, dus tegen het middaguur rammelde mijn maag. Het winkelcentrum had een grote food court vol met allerlei winkeltjes. Ik heb even getwijfeld wat ik wilde bestellen, maar ik had geen maag voor vis, noedels, of andere Aziatische gerechten, dus heb uiteindelijk maar bij een burgerzaak besteld.
De Ghibli tentoonstelling was interessant, maar volledig in het Japans. Daarnaast was het ondergronds, waar ik geen internetverbinding had, dus vertalen met Google Lens was helaas niet mogelijk. Ik heb mijn uiterste best gedaan om zoveel mogelijk te lezen, maar uiteindelijk was het gros te moeilijk. Toch nog best interessant, gelukkig!
Na de Ghibli tentoonstelling ben ik nog een andere, permanente tentoonstelling binnen gegaan. Allerlei kunstwerken uit Okayama’s verleden. Best leuk! Een aantal van deze waren erg mooi, en als de museumwinkel hier anzichtkaarten o.i.d. van zou hebben, zou ik er zeker een paar kopen. Maar helaas, van degenen die ik het mooist vond, was er niks te koop..
Voor avondeten heb ik het simpel gehouden: Ramen. Een absolute klassieker, en het lievelingsvoedsel van menig Japanner. Zoals ramen altijd doet, smaakte het uitstekend. Ik had van tevoren alvast een blikje strong zero (liquid courage voor de bar) naar binnen gewerkt, maar kon het blikje nergens kwijt, dus ik zat daar met een leeg blikje in mijn broekzak te eten. Dat was maf.
De bar van vandaag kwam wederom vanaf een aanrader van gisteren: Maeda’s. Dit was een sjieker ogende bar dan Kakky’s op de tweede verdieping van een gebouw. De specializatie dit keer was rum, en de barman was een tovenaar met het spul. Wat opviel was dat vrijwel iedereen mojito’s aan het bestellen was. Dus ik grapte dat ik na mijn eerste drankje ook een mojito zou bestellen. Later vroeg ik de barman met een foto van mijn favoriete rum merk (“The Kraken”) of hij deze ook had, waarna hij tot mijn verbazing een prachtige fles tevoorschijn toverde! Shit. Nu twijfelde ik of ik de mojito wel wilde, of een glas van deze rum. Toen stelde hij voor om een mojito te maken met deze rum! Briljant! Doen we! Dus maakte hij ter plekke een soort stormachtige, donkere mojito met deze donkere rum. En lekker dat ie was!! Wat een held.
Ik heb lekker gekletst met meerdere mensen, en het begon me te dagen dat spreken het probleem niet echt is, maar juist luisteren. Natuurlijk is dit een vaardigheid die vanzelf komt, vooral met blootstelling aan Japans.
Hoe dan ook, een geslaagde avond. De volgende dag zou ik naar een aangelegen stadje gaan: Kurashiki!
Dag 3 - Kurashiki
Voor de derde en laatste dag in deze streek ben ik naar een naastgelegen stadje gegaan: Kurashiki. De grootste toeristentrekker hier is het historische district langs de gracht. Dit was voor mij ook de hoofdreden waarom ik een dagje Kurashiki wilde gaan doen. Maar ik ben allerlei dingen tegengekomen, onderweg.
Kurashiki bleek een ontzettend mooi stadje te zijn met een Europees-geinspireerde kloktoren nabij het station, omringd door Europees-ogende bronzen beelden. Heel vreemd om zulke architectuur in Japan te zien! Onderweg naar het historische district ben ik door een winkelstraat gelopen waar allerlei interessante winkels te zien waren. Van traditionele Japanse kleding en schoenen tot eten en drinken.
Toen ik eenmaal dichterbij het district kwam kreeg ik een keus voor de kiezen. Ik kon linksaf slaan naar een tempel hoger op de berg, of rechtsaf richting het district. Aangezien ik toch tijd genoeg had en het hoofddoel het district bleef, besloot ik om een de afslag naar de tempel te maken. Op weg naar deze tempel leunde ik even tegen een boom om wat op te zoeken op m’n telefoon, toen ik werd aangesproken door een Japanse vrouw met de vraag of ze mocht interviewen voor haar YouTube kanaal. Op het moment van schrijven sta ik nog niet online, en ik weet ook niet zeker of ze er iets aan had, want volgens mij was het gesprek niet heel interessant 😅. (Update: Ze heeft het wel gedaan! Hier is de video) Het hele idee van haar kanaal is dat ze nieuwsgierig is waarom toeristen naar Japan (en dan vooral Kurashiki) komen, en daar ging het interviewtje dan ook over. Hierna was ze zo vriendelijk om me wat tips voor bezienswaardigheden te geven.
De tempel was — zoals eigenlijk alle tempels in dit land — prachtig. Het was even klimmen. Eerst in de zon, wat niet meeviel, maar al gauw liep het pad door tot een bossig gebied. Het uitzicht over Kurashiki vanaf de top van de heuvel was ook prachtig! Bij de tempel heb ik een omamori (amulet) gekocht die me gaat helpen met mijn Japanse studie nadat ik terug ben van deze reis.
Hierna ben ik terug naar beneden gelopen om het andere pad van de vork te nemen; dit keer richting historisch district. Het historische district heeft een beetje een “H”-vorm, waar de linkerpoot van de H langer is en naar links afbuigt. Deze straat was een soort winkelstraat vol restaurantjes, cafe’s en winkeltjes met allerlei snuisterijen. Wat een beetje een domper was, was dat het inmiddels middag was, en de zon pal boven mijn hoofd aan het wegbakken was. Dit was ook het moment dat ik mij spontaan bedacht dat ik thuis in Osaka een (veel te dure) pet in de kast had hangen. Ik beet op mijn lip. Kut. Vergeten. De meevaller was in ieder geval dat het niet druk was.
Om aan de zon te ontsnappen dook ik aan het einde van deze straat een cafeetje in dat zichzelf verkocht als een 浮世絵 cafe (“Ukiyo-e”, traditionele Japanse kunstvorm). Het bleek een vrij kale (maar ge-aircondition’de!!) ruimte te zijn waar de eigenaar een paar ukiyo-e werken uit zijn prive collectie had hangen. Ik was verbaast om te horen dat de eigenaar eigenlijk vrij uitstekend Engels kon spreken! Dit maakte het aanzienlijk makkelijker om te kletsen over de verschillende werken. Elk werk had zijn eigen verhaal erachter, en dat zorgde voor wat makkelijke gespreksonderwerpen. Verder was ik de enige klant, dus we hadden de tijd.
Toen was het tijd om de andere poot te verkennen. Dit was de hoofdlocatie voor foto’s en dergelijke, omdat er een prachtige gracht langs deze straat liep. De gracht deed het me een klein beetje aan Nederland denken, maar de architectuur van de gebouwen erlangs schreeuwde simpelweg “JAPANS!!”.
Terwijl ik mij vergaapte aan de mooie gebouwen, kwam ik een interessant steegje tegen. “Denim street”. Hier waren een paar winkels die uitsluitend dingen verkochten met “Denim” als thema. Waaronder blauw voedsel, denim tassen, en broeken (verrassing!). Ik kon het niet laten om hier even te zitten en een blauw ijsje te eten. Smaakte naar druiven en ramune (Japanse frisdrank). Best lekker!
Later, aan het einde van dit deel van district, wilde ik nog een snackje bestellen bij een lokaal zaakje. Ik zag een kleine winkel die drinken en たい焼き (“taiyaki”, een soort broodje in de vorm van een vis, gevuld met zoete bonen pasta (‘anko’)) verkocht. Ik had nog niet eerder taiyaki gehad, en was dus eigenlijk best nieuwsgierig hoe dit zou zijn. Na de aankoop vroeg de man mij of ik het in de winkel wilde eten of als ‘to-go’. Ik wilde best even zitten, dus dat gaf ik als antwoord. Ik maakte me al klaar om op een van de krukjes te gaan zitten. Komt ie toch van achter de toonbank vandaan, lijdt ie me naar een klein kamertje naast winkel met een schuifdeur, waar het bloedheet is. Er stond een soort bed in zonder matras, en een stoel of twee met een tafeltje. Uiteraard was ik daar helemaal alleen, maar achter en boven me kon ik mensen horen bewegen. Hij deed de airconditioning aan zodat het was afkoelde, maar desondanks was het er heel erg ongemakkelijk. Ik heb redelijk snel de taiyaki opgegeten (hij was niet bijzonder te noemen) en mijn ijskoffie opgeslurpt, voor ik de airco weer uitdeed, en ik maakte dat ik daar wegkwam.
Tegen het einde van de dag vond ik nog een openbare tuin. Wat dit inhield was in feite een mooi onderhouden tuin, met een soort open huisje ernaast waar iedereen in mocht. Het is bij dit soort tuinen niet de bedoeling dat je de tuin ingaat, maar er simpelweg van kan genieten vanuit het huisje. Er waren hier een paar andere mensen, maar het was desondanks erg rustig. Iedereen was aan het bijkomen van de warme dag. Ik heb hier een half uurtje ontspannen voor het tijd was om wat te eten te gaan zoeken.
Op aanraden van bargangers de avond van tevoren, en later nogmaals door de interviewende vrouw, heb ik bij een lokale keten koude udon noedels gegeten. Dit viel me tegen, moet ik toegeven. Bij binnenkomst werd ik naar boven gestuurd (terwijl volgens mij op de begane grond nog best ruimte was voor 1 persoon). Hier zat ik helemaal alleen. Het decor was kaal en wit, en er was geen muziek. Het eten was verder.. ok. Niet erg bijzonder. Geen aanrader van mij :(
Dit is een panorama foto als experiment. Ziet er niet uit op de website, maar misschien als je hem download en dan op een smartphone bekijkt dat ie beter werkt 🤔 Hoewel de compressie hem niet veel goeds gedaan zal hebben..
Een experiment!!
Het barbezoek was wederom erg leuk! Wie had gedacht dat naar willekeurige barren gaan en met de lokale mensen praten zo leuk kon zijn?! Dit keer ben ik naar een bar gegaan wiens naam me ontgaan is, maar het oogde er vrij sjiek. Deze bar serveerde vooral whiskey, waar ik geen groot liefhebber van ben. Aangezien ik geen verstand van whiskey heb, vroeg ik naar de barman’s favoriete whiskey. Deze was niet slecht.. denk ik? Door met de barman te kletsen kwam ik erachter dat hij samenwerkte met de sake bar onder zijn bar. Op verzoek liet hij zijn bar onbeheerd achter en is hij naar beneden gegaan om een fles sake voor me op te halen. Lekker!! Omdat ik aan had gegeven dat ik een liefhebber van zoet, maakte hij voor mijn laatste drankje een “Godfather”: Whiskey met Amaretto. Lekker, man! En makkelijk! Die gaan we onthouden.
Tussen al dit gedrink was er nog een klant binnengekomen. Een enigszins gezette kerel van ergens in de 40-50. Het was eerst even een beetje ongemakkelijk, maar toen de barman naar beneden ging om die fles sake op te halen raakte ik toch met hem aan de praat. Hij werkte als een soort manager voor een tweedehands/recycling zaak in Tottori, wat compleet noord ligt ten opzichte van Kurashiki. Ontzettend aardige vent. Erg rustig, maar toch jolig. 諸田 heet hij — Morota. Goeie vibes.
Toen het langzaamaan tijd was om op te stappen ging hij met me mee de deur uit, en vroeg hij me of ik naar nog een andere bar zou gaan. Ik twijfelde daar van tevoren al over, maar na zijn vraag besloot ik om samen met hem naar een andere bar te lopen — Eentje waar ik origineel heen had gewild, maar die pas om 9 uur open ging: Bar Apollo.
De bar viel een beetje tegen; de eigenaar was een beetje eigenaardig (haha), en langzaam met de drankjes, maar gelukkig had ik goed gezelschap bij me en geen haast. Dus alles was in orde. Hier heb ik eerst een Moscow Mule gehad, en wilde als tweede drankje een glas Bailey’s hebben, maar dat had ie niet meer, dus vroeg ik maar om een ‘omakase’ (zijn keuze). Dit werd een of ander yoghurt drankje. Vergelijkbaar met Bailey’s, I guess.
Het was erg gezellig met Morota-san, maar ik had een laatste trein te halen. We hebben contactgegevens uitgewisseld, en toen het tijd was om te betalen stond hij erop om de hele rekening te betalen. Wat een held. Hij reist wat rond af en toe, dus ik heb hem verteld dat hij contact met me op moest nemen als hij een keer bij Osaka in de buurt is. Dan gaan we nog een keer wat drinken — op mijn kosten dit keer.
Dit was het einde van mijn avontuur in de Okayama prefectuur. De volgende dag zou ik naar Onomichi gaan, een stadje/dorp pal aan zee, met meerdere eilanden ten zuiden ervan verbonden met grote bruggen. Aangezien ik de enige gast was in mijn AirBnB in Okayama en er geen klanten in moesten, mocht ik mijn tijd nemen met uitchecken.
Maar dat is allemaal een verhaal voor de volgende keer. Okayama was mijn eerste proefje van solo-reizen, en het beviel me eigenlijk uitstekend! Ik hoop Morota-san nog een keer weer te ontmoeten.
Tot de volgende keer!
