Solo - Onomichi
尾道 (Onomichi) is een kleine Japanse stad aan de zuidkust van het hoofdeiland gelegen. Ondanks zijn kleine omvat is Onomichi relatief populair vanwege de eilandenketen direct ten zuiden ervan, verbonden met een stel bruggen die uitstekend te befietsen zijn. Een flinke tocht van 70 kilometer, maar die is het dubbel en dwars waard! Daarnaast heeft Onomichi een relatief hoge hoeveelheid tempels, en het bezoeken van alle tempels in 1 dag is een populaire toeristentrekker. Hoewel de route slechts 2,5 kilometer is, is enig klimmen en klauteren vereist, aangezien Onomichi op een klif gebouwd is. Ook is er een “kattensteeg” waar ik nieuwsgierig naar was!
Bestemming 2: Onomichi
Dag 4
Aangezien het het laagseizoen was voor toeristen, en Okayama sowieso al niet super populair is, mocht ik de tijd nemen met uitchecken van de AirBnB eigenaar. Tegen een uur of 12 stapte ik in het lokale bommeltreintje richting Onomichi, een tocht van ongeveer een uur.
Eenmaal in Onomichi belandt voelde ik een belletje rinkelen in m’n hoofd, maar ik kon niet direct plaatsen waarom. Hoe dan ook, het was wederom verschrikkelijk warm, zo’n 38 graden. Ik had geen tijd om na te staan denken, het was tijd om mijn volgende AirBnB op te zoeken; een of ander guesthouse een minuut of 7 lopen van het station vandaan. De wandeling erheen was onopmerkelijk, Onomichi was een rustig stadje.
Het gastenhuis was.. bijzonder. Het echtpaar dat het runde waren overduidelijk geen Japanners, maar spraken bijna geen woord Engels. Ik had de keus tussen Spaans of Japans. Achteraf gezien had ik dat misschien kunnen voorspellen, vanwege de naam “Guesthouse Mochilero”. Het communiceren lukte gelukkig aardig met een combinatie van handen, Japans, voeten, Engels en Spaans, en ik kon al gauw even ontspannen in mijn “gedeelde” kamer, die ik wederom voor mezelf had, muhahahaha! De airco was zo lekker dat ik twijfelde of ik wel naar buiten wilde, maar uiteindelijk besloot ik om toch maar te gaan. Het plan was om een fiets te huren en wat te gaan fietsen.
Toen ik de helse hitte in was gestapt en de fietsenverhuur naderde, vlak aan de waterkant, rinkelde dat belletje weer. En dit keer herinnerde ik het me! Ik was hier eerder geweest! Iets meer dan een jaar geleden om precies te zijn! Ik was toen ook op vakantie in Onomichi, en ben toen met mijn reisgenoten tussen alle eilanden doorgefietst, de volledige 70 kilometer naar Imabari! Het was hetzelfde stadje! Ik voelde me ontzettend dom dat ik dat nu pas realiseerde. De fietstocht is een sterke aanrader voor iedereen die van fietsen houdt, by the way.
Met een stevige crossfiets aan de hand en een helm op mijn hoofd (verplicht, helaas) stond ik aan de waterkant te wachten op het pondje dat me naar 向島 (Mukaishima) zou brengen; het eerste eiland op zwemafstand van Onomichi. Hier varen elk kwartier ofzo pondjes heen en weer, waar je voor 100 yen (+/-60 eurocent) mee mag, met nog 10 yen extra voor de fiets. Ik had inmiddels een route uitgestippeld. Niet te lang, want het was echt vreselijk warm en ik was me terdege bewust dat elke meter die ik heen fietste, ik ook terug zou moeten fietsen in de brandende zon.
Vorig jaar hebben we de hoofdroute gefietst, dus dit keer besloot ik om wat meer een zijroute te fietsen, om het eilandje 岩子島 (Iwashijima) heen.
Het was een redelijk aangenaam tochtje. De rijwind zorgde voor redelijk wat verkoeling, en Iwashijima was aan de westkant flinkt bebost, wat voor de nodige schaduw zorgde. Wel was er veel meer geklim en gedaal dan ik gedacht had, waarbij dalen gevaarlijk zou kunnen zijn als ik te snel zou gaan, dus ik moest me helaas een beetje inhouden.. De fiets schakelde daarnaast niet bijzonder goed naar hogere versnellingen, en 1x vloog me de ketting er af!
Het was verschrikkelijk verleidelijk om het water in te duiken bij de verschillende strandjes waar ik voorbij fietste…. maar ik heb me ingehouden!!
Desondanks een fijn tochtje, en een goede herinnering. Op de terugweg heb ik nog gauw even afgeweken van de geplande route om een ijsje te eten bij een nabijgelegen cafeetje.
Met het fietstochtje ten einde was het zo langzamerhand tijd om wat te eten te zoeken. De vrouw die me een dag eerder in Kurashiki had geinterviewd prijsde Onomichi om zijn ramen, en ze was niet de enige! Het plan was dus eenvoudig: ramen. En daarna een bar opzoeken in dit kleine stadje. Het was een zaterdag, dus zo moeilijk zou dat niet zijn, hoopte ik. Ik heb me in het guesthouse even opgefrist, voor ik de stad indook.
De ramen was zoals gewoonlijk erg lekker. Meest opmerkelijke was dat ik voor 120 yen lente-uitjes als topping besteld had. In plaats van een handjevol uitjes boven op de soep zoals ik verwacht had, kreeg ik een hele kom vol! Zoveel ik wilde, in feite. Een belachelijke hoeveelheid voor 72 eurocent! Lekker man.
Na het avondeten dook ik snel even de dichtsbijzijnde convenience store in om een blikje indrink-alcohol te kopen, voordat ik door de winkelstraat van Onomichi begon te slenteren, op zoek naar een bar die me aanstond. Nou bleek de keuze niet enorm te zijn, maar uiteindelijk vond ik een bar die specialiseerde in bier, met een grote Heineken vlag buiten hangen. Hier besloot ik naar binnen te gaan om misschien wat lokale biertjes te proberen, evenals wat lokale praatjes te proberen.
Er waren 3 andere klanten. 2 サラリーマン (letterlijk ‘Salary man’, kantoormedewerkers) van middelbare leeftijd, en een jongere man van ongeveer mijn leeftijd. Het was erg gezellig, en ik kon redelijk kletsen met iedereen over vanalles, maar vooral met de man van mijn leeftijd. Hij brouwde blijkbaar ook zijn eigen bier, en dat werd hier verkocht, dus natuurlijk kocht ik zo’n biertje om met hem te delen. Een van de kantoormedewerkers trakteerde ons nog op een heerlijk spiesje ホルモン (‘horumon’, ..ingewanden), dat ik uit beleefdheid met tegenzin opgegeten heb.
Later vertrokken de kantoormedewerkers, en ook de jongeman, maar niet voordat ik een pamfletje van hem gekregen had over zijn brouwerij. Misschien dat ik daar een keer langs ga. Inmiddels was er een andere klant binnengekomen, een enigszins ruwe, maar erg vriendelijke man waar ik het (al dan niet beschonken) goed mee kon vinden. Hij begreep goed dat mijn Japans nog niet zo denderend was, en paste zijn taalgebruik een beetje aan op me.
Ik had zelf geen sleutel ofzo voor het gasthuis, en de deur zou daar (voor zover ik begreep) om 10 uur al dichtgaan. Ik had voor ik de deur uitging met ze afgesproken dat ik uiterlijk om 12 uur terug zou zijn; de moeder van het echtpaar zou op me wachten. Tegen een uurtje of half elf besloot ik dat het langzamerhand tijd was om op te stappen. De man, die zich had voorgesteld als Katsuya, en ging met me mee naar buiten. Hij stelde voor om naar nog een andere bar te gaan voor een extra drankje. Ik twijfelde even, maar stemde in. Tijd voor een extra drankje had ik nog wel.
Hij nam me mee een paar steegjes in, tot we bij de tweede bar aankwamen: “Nana’s Bar”. Het bleek een karaoke bar te zijn, gerund door een drietal vrouwen. Alle klanten waren mannelijk, al was dat niet verrassend, tot nu toe waren bijna alle klanten in alle barren mannelijk. Ik heb hier nog wat lol getrapt met Katsuya-san, de andere klanten en de meiden achter de bar, een tweetal liedjes gezongen (Livin’ on a Prayer van Bon Jovi en het enige Japanse liedje dat ik ken), en nog twee drankjes gedaan in plaats van de geplande 1. Maar het begon inmiddels erg laat te worden. Ik had dolgraag tot diep in de nacht willen blijven, maar ik wilde ook niet voor een dichte deur komen te staan nadat ik beloofd had voor 12 uur terug te zijn.. Met tegenzin betaalde ik de rekening (die van mezelf en van Katsuya-san), wisselde ik contactgegevens uit met Katsuya-san, voor ik het op een hollen zette naar de guesthouse. Ik ging 12 uur niet eens meer redden..
Tegen een uur of half 1 kwam ik uitgeput en bezweet aan bij Mochilero. De deur was niet op slot, en er was niemand beneden. Urgh. Ik had blijkbaar best tot 3 uur kunnen blijven.
Ach ja, er was altijd morgen nog.. Misschien wilde Katsuya-san wel weer de stad met me in.
Dag 5
Vandaag had ik uitgepland voor de hoofdattractie van Onomichi: de tempelroute. Ik had hier de hele dag voor uitgetrokken, en was van plan om het lekker rustig aan te doen.
Probleem: Het was bijna 40 graden.
Probleem 2: De route liep dwars door de stad, vol stenen gebouwen die de hele dag pal in de zon stonden.
Probleem 3: Er waren slechts een paar bomen, allemaal op de tempelgronden.
Ik heb een aantal mooie tempels gezien, maar het was zo warm, ik trok het echt niet. Ik dacht met weemoed nog een keer terug aan de pet die ik in de kast in Osaka had hangen. Na de grote tempel aan de klif bij Senkoji park gezien te hebben, besloot ik dat ik er genoeg van had, en wilde ik met de kabelwagen weer naar beneden. Dus ik helemaal de berg opgeklauterd. Bleek die dicht te zijn!! De klojo’s 😭. Best. Dan loop ik wel.
Eenmaal beneden bleek ik vrij dicht in de buurt te zijn van de eerder genoemde “kattensteeg”. Dit was nog wel even een kijkje waard. Het bleek een klein paadje te zijn, vol met ontzettend verweerde gebouwen waar een cafeetje in zat. Helaas waren die allemaal dicht. Ik heb daarnaast geen kat gezien. Veel te warm waarschijnlijk, en er was verder ook niemand. Het was een charmant plekje, misschien dat ik later nog een keer een kijkje neem.
Aan het einde van het pad was een mooie grote tempel, maar mijn oog viel op wat anders: een bordje met de tekst ねこ喫茶 UTRECHT (‘neko kissa’, een katten-cafe). Ik was voor het laatst 6 jaar geleden in een kattencafe geweest, was wel toe aan een pauze na het berg-gebeklim, en was benieuwd naar de naam, dus ik besloot om even af te koelen tussen de katten. Met een uur de tijd en een koud drankje ging ik naar de tweede verdieping, waar een koele kamer vol met luie katten op me wachtte. Vrijwel alle katten hadden een heel kort staartje, en ik weet niet of ze zo geboren waren of dat ze om de een of andere reden geknipt zijn, maar ze leken erg content, speelden met elkaar, en kwamen op me af om geaaid te worden. Helaas had ik klamme zweterige handen, dus ik liet het bij op-hun-kont-kloppen. De meningen over kattencafe’s zijn verdeeld, maar deze leken mij best content.
Nadertijd probeerde ik met de man die het cafe runde over de naam te praten, maar hij leek totaal niet geinteresseerd te zijn in een praatje. Dus ik heb geen idee waarom het cafe “Utrecht” heet.. Achja. Ik was afgekoeld. Ik besloot om de rest van de dag te chillen op mijn kamer in het gasthuis.
Op de weg terug zag ik de andere kant van de kabelbaan met een rij mensen ervoor. Karren gingen omhoog en omlaag op de kabels. Ze waren niet dicht vandaag, ze waren gewoon nog niet open!! Shitttt, al dat gesleur voor niks, en ik heb het uitzicht vanaf de kabelwagen gemist! 😭 Wat een pech.
Terwijl ik in het cafe zat te chillen, had Katsuya-san me een berichtje gestuurd met de vraag wat ik aan het doen was. Ik stuurde terug dat ik de tempelroute had opgegeven, en waarschijnlijk op zoek zou gaan naar een coin-laundry om een wasje te draaien, waarna hij tot mijn stomme verbazing onmiddelijk voorstelde om me op te halen met zijn auto om me naar een wasserette te brengen.
Ik had de beste man pas gisteren ontmoet, dus ik was een beetje twijfelachtig over zijn aanbod. Gisteren was wel erg gezellig geweest, dus ik had geen bezwaren om in de avond wat met hem te gaan doen. Ik sloeg zijn aanbod af en stelde voor om samen ergens heen te gaan voor avondeten. Ondertussen had ik de mensen van het gasthuis gevraagd of ik bij hun een wasje kon draaien — Dat kon, voor 500 yen. Top.
Blijkbaar had ik het niet goed in het Japans gezegd ofzo, want Katsuya-san stelde nogmaals voor om onmiddelijk naar me toe te komen. Beetje intimiderend. Ik was eigenlijk van plan om te niksen/dutten tot de was klaar was, dus ik legde nogmaals uit dat ik inmiddels al een wasje aan het draaien was bij de AirBnB en dat ik van plan was om tot het avondeten te dutten.
Nodigt ie me vervolgens uit om in zijn familiehuis, met zijn familie te komen eten. Dat was.. onverwachts. En nogmaals een beetje verdacht. Ik kende hem ja amper, en nu nodigde hij me uit om bij hem thuis te komen eten? Ging hij me beroven? Ontvoeren? Vermoorden? Ik wist het niet, maar ik ben soms best bereid om roekeloze risico’s te nemen als het tot een goed verhaal zou kunnen leiden. Nadat ik er even rustig over nagedacht had, accepteerde ik zijn uitnodiging. Zijn instagram had posts van bijna 10 jaar geleden, met een ruime hoeveelheid volgers. Daarnaast is misdaad erg zeldzaam in Japan, laat staan moord. Ik vertrouwde het niet helemaal, dus ik besloot om mijn creditcards achter te laten in het gasthuis, en met slechts wat contant geld voor noodgevallen op zak te gaan. In het ergste geval mocht hij dat geld hebben.
We hadden voor het Onomichi treinstation afgesproken (een eindje weg van het gasthuis), en daar stond hij me inderdaad op te wachten met zijn auto. Ik stapte in, enigszins nerveus, voor Katsuya-san wegreed naar huis. Hij woonde naar eigen zeggen op Mukaishima, dat eiland direct onder Onomichi. In de auto kletsten we gezellig als gisteren, al waren we allebei volledig nuchter dit keer, wat mijn Japans niet veel goeds deed.
Een klein kwartiertje later wees hij naar een roze huis; onze bestemming. We waren midden in een woonwijk, en dus niet een of ander duister bos. Ik wist nog steeds niet precies wat ik moest verwachten, maar de angst was grotendeels weg. Hij liet me vervolgens naar binnen, ik deed braaf mijn schoenen uit, ging verder naar binnen en warrempel, daar waren zijn vader, moeder en twee kleine kinderen, en een tafel met allerlei eten erop. Katsuya-san had niet gelogen, ik was daar echt voor een avondetentje met zijn familie.
Wat volgde was een enorm hectische, maar enorm gezellige avond met veel gelach, gegrap en gedrink. Katsuya-san’s zus en haar echtgenote kwamen later nog binnen met nog een derde kind. Ik heb Katsuya-san’s moeder plechtig beloofd om nog een keer langs te komen, en zijn vader stond erop om met me naar de veerboot te lopen (ondanks dat ik die makkelijk met google maps had kunnen vinden). Als aandenken aan de avond gaven ze me een klein flesje sake mee en wat snacks — een soort van goedkope mais stengels met たこ焼き (‘takoyaki’, octopus ballen, Japans festival/straatsnacks) smaak. Het was een ontzettend vreemde, bizarre, en interessante avond. Zeker een hoogtepunt van de reis. Ik ga zeker nog een keer terug naar Onomichi om mijn belofte na te komen.
Het was een absolute achtbaan van een dag. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Letterlijk en figuurlijk. Hoge pieken, en diepe dalen. Maar waarschijnlijk wel de dag met de hoogste piek van de trip. Het etentje bij Katsuya-san thuis was echt uniek, bijzonder en vooral gezellig!
De volgende dag zou ik naar Hiroshima gaan, de hoofdbestemming van de reis, en het laatste deel van mijn solo tripje. Dit was het voor deze keer; tot de volgende!
